Stil staan doen we liever niet
Dit is niet wat we graag willen; stilstaan bij onze eigen dood. Tenzij we ernstig ziek zijn of enorm oud zijn, denken we er liever niet aan. Ook als je ernstig ziek bent en weet dat je binnenkort dood zult gaan, denken we liever aan de mooie dingen die we nog kunnen meemaken, dan dat we denken aan de dood. Het kan ons beangstigen, omdat we niet echt weten wat ons te wachten staat. We willen onze dierbaren geen verdriet doen, we durven geen afscheid te nemen, of denken wellicht dat we dingen gaan missen. Om wat voor reden dan ook, we staan in het leven en confronteren ons liever niet met de dood. De dood is een akelige term. Een woord dat we niet graag horen of zeggen.
Toch kan een uitzicht op een goed levenseinde ons dagelijkse leven verbeteren. Sta stil bij je leven.
Ik las ooit het boek “The 7 Habits of Highly Effective People” van Stephen Covey. Wat zeker een aanrader is voor ondernemers, zoals ik. Dus zal ik hier de link om het aan te schaffen met je delen.
In een van de eerste hoofdstukken adviseert Stephen Covey om te beginnen bij het eind. Letterlijk: visualiseer en bekijk je eigen uitvaart. Wie is er aanwezig, wat wordt er over je gezegd, wat wordt er vertelt over jouw leven? Het is tenslotte jouw levensverhaal. Is het goed wat je hoort, of zou je eigenlijk andere dingen willen horen over jezelf? Je kunt er NU nog wat aan doen! Verander wat mogelijk is, of doe wat je nodig acht om nog te bereiken wat je tot nu toe nog niet gelukt is. Leef je droom na, streef je doel na, leef naar wie je werkelijk wil zijn/worden. Je leven zal meer intens en doelbewust geleefd kunnen worden. En je zult (uiteindelijk) tevreden afscheid kunnen nemen.
5 Tips voor wanneer je toe bent aan een afscheid
Nu wil ik je attenderen op Judy MacDonald Johnston. Een Amerikaanse vrouw, die vijf lessen met ons deelt over het goed begeleiden van je levenseinde. Haar voorbeeld gaat over mensen die zij begeleid heeft in hun laatste levensjaren voor hun dood, maar ik denk dat het ons ook kan helpen.
Zij heeft een vijf stappenplan gemaakt om ons rust te geven in ons leven en dus ook naar dat levenseinde toe. Denken over de dood is beangstigend, maar vooruit plannen is praktisch en zorgt voor meer gemoedsrust in onze laatste levensdagen. Of het voor jezelf is of voor een ander die je denkt dit nodig te hebben, hier de vijf lessen van Judy in een TEDtalks filmpje:
Na het bekijken van dit filmpje, wat zou jij willen delen over jouw stappen tot aan je levenseinde?
Welke doelen in je leven zijn voor jou belangrijk om na te streven?
Help ons inzien dat ze voor iedereen anders kunnen zijn door ze hier onder het blog te delen. Het kan anderen ook inspiratie geven! Deel je inzicht met ons.
Hoi Boukje,
Goed dat je hier aandacht voor vraagt.
Na de dood van mijn vader, ruim twee jaar geleden, ben ik me gaan afvragen hoe mijn kinderen tegen mij aankijken als ik er niet meer ben. Inderdaad helpt dat om je levensdoelen te bepalen en na te streven.
Een ander aspect is dat nadenken over je einde, je uitvaart, ook je nabestaanden een hoop gemak en rust kan geven als ze hun verlies moeten verwerken. Als uitvaartondernemer weet ik wat dat kan schelen.
Succes met je werk!
Ik vind het mooi om te lezen dat je opnieuw bent gaan kijken naar je eigen kinderen. Je levensdoelen helder stellen, maar ook je einde helder maken. Met wat je zegt; helder maken wat je wensen zijn voor de nabestaanden.
HA.. TED Talks, geweldig zijn die he Boukje ?
Er zijn nogal wat life altering talks bij. Ze geven je in ieder geval weer wat meer hoop.
Leuk personal Blog heb je. Heb je ook zin om op een community blog te komen waar rust en ruimte heerst om dit soort levensvragen te behandelen ?
Je hier gestelde issue past daar ook helemaal.
Ik ben pas de magische grens van 50 gepasseerd wat met de moderne levensverwachting erbij in gedachte dan toch bijna de voleinding van mn adolescentie zou moeten inhouden. Heb enkele jaren geleden na een persoonlijke crisis (scheiding van lang huwelijk) een inzicht gekregen dat m’n leven in principe ‘klaar’ was. In m’n slechte momenten dacht ik, ze mogen me nu wel meenemen. Was gelukkig niet dapper (of dom) genoeg om dat zelf te initiëren, maar in principe vond ik het wel goed zo. Hoewel ik me een aardig zondagskind voel was er van enige service van gene zijde echter nog geen sprake. Die is er overigens zelden, zelfs niet voor zondagskinderen. Na een poosje ben ik het om gaan draaien. Waarom zou ik klaar met het leven zijn als het leven niet klaar met mij bleek te zijn? Maar doorgaan dan en ook nog eens met de wetenschap dat elke dag er weer eentje bij is. Een bonusje zogezegd. Fantastisch toch? Van die redenering heb ik dus een hele hoop terug gekregen.
-Elke dag een beetje vakantie gevoel
-Weg met heilig moeten……………….
-Kom binnen met mooie nieuwe dingen..
-Kom binnen met mooie nieuwe mensen,
-Kom binnen met mooie nieuwe wensen.
Verder groeide het besef wat ik altijd al had dat een professionele begeleiding naar een evt. einde van je leven altijd een kwaliteitsverhoging geeft, alleen maar. Sluit me dan ook graag aan bij de spreekster. Hoewel je niet alles kan plannen of regelen. Het kan ook ineens voorbij zijn. Bovendien, je hele leven in het teken zetten van je einde is ook niet gansch vrolijk 😉
Bewust nadenken over jezelf en je omgeving doet al bewust leven. Ik ben een van de mensen die uitdraagt dat denken aan je dood niet tot ‘later’ hoeft te worden verschoven.
Van groot belang vind ik dat belangrijke informatie over jezelf, je wensen en af te handelen zaken gedocumenteerd wordt. Het voorkomt onnodige stress, druk en uitzoekwerk voor naasten en nabestaanden in een vaak toch al verdrietige en hectische situatie. Bovendien geeft het je zelf minder zorg over ‘later’. Niet alleen bij overlijden, ook bij ernstige ziekte of dementie.
Begin ik hierover met mensen dan heeft dit vaak een effect van wakker schudden. De drempel “over dood nadenken” is dan weer een stukje genomen. “Ik ga het hierover hebben met partner, ouder(s), kinderen”, hoor ik vaak terug.
Fijn dat je het stil staan bij de dood en bewuster leven onder de aandacht brengt.
Dag Boukje,
Je hebt me geprikkeld om te reageren, dus bij deze. Vorig jaar mei ben ik terwijl ik aan het werk was in mijn bloemenwinkel getroffen door een hartinfarct. Ik was even niet zo ver bij de dood vandaan. Ik ben weer zeer snel hersteld en na 3 maanden werte ik al weer fulltime. Ik zeg achteraf vaak tegen mensen, als ik er over praat, dat ik mijzelf heb gerevalideerd. Ik ben blij met hoe het allemaal is verlopen en hoe ik er mee om gegaan. Ik ben trots op mezelf dat mij dit op deze manier is gelukt. In december heb ik mijn zaak besloten omdat ik besefte dat ik niet meer terug wilde vallen in het oude patroon van overmatig hard werken en stress. Vanaf die datum ben ik intensief begonnen aan een nieuw project. Ik opereer nu als uitvaartbloemist, een redelijk nieuwe tak van sport in de bloemistenwereld. Het settelen van mijn naam kost tijd en energie, want ik kom terecht in een wereld van bestaande netwerken. Toch vertrouw ik erop dat ik slaag in mijn plan. Als uitvaartbloemist kan ik de mensen alle aandacht geven. Zij vinden dat fijn, en het sluit naadloos aan bij de manier waarop ik het altijd al deed toen ik de winkel nog had. Alleen nu komt het nog beter uit de verf. Mensen waarderen het enorm als je ze oprechte aandacht geeft. Als bloemist ben je vaak de laatste schakel na overlijden. Ik zou dit graag naar voren toe halen, juist vanuit de gedachte dat men eigenlijk best graag wil weten wat er mogelijk is op het gebied van rouwbloemen. Ik heb daarom het initiatief genomen om eerder in het proces in beeld te zijn. Daarom leg ik nu contacten in verzorgingstehuizen, verpleegtehuizen en b.v. hospices. Het is even wennen ook voor mij, maar ik wil me vasthouden aan mijn ideeen die ik hierover heb gevormd. En ik vertrouw erop dat men dit gaandeweg zal herkennen en waarderen.