Rozeneiland
Hij zag de mogelijkheid om een vrijstaat neer te zetten en zijn vrije wil te laten regeren.
Wanneer je niet mee hoeft te doen aan de regels die door een staat worden opgelegd, dan kun je dus ook je eigen regels opstellen.
Het idee om dit eiland te bouwen kwam doordat de ingenieur op een billboard de afbeelding van een booreiland zag staan en Giorgio zag zo het idee om vrijheid te kennen als mogelijkheid.
Samen met een bevriende ingenieur bedacht Giorgio hoe ze slim en kostenbesparend stalen buizen konden vervoeren en er mee konden bouwen.
Vrijheid en lol
Toen het eiland eenmaal klaar was werd het snel een feestplek door een bevriende Duitser die als marketeer precies wist hoe hij de aandacht kon trekken en dus gasten kon lokken.
Met motorbootjes gingen de toeristen op en af het 400m2 eiland.
Totdat de Verenigde Naties de aanvraag ontving om de vrije natie te erkennen als land en de Italiaanse regering hier graag een stokje voor wilde steken.
Hoe het Rozeneiland verder ontwikkelde, daarvoor verwijs ik je maar al te graag naar de film: Rozeneiland. Deze kwam vorig jaar (2020) uit en is momenteel op Netflix te bekijken.
Het is een waar gebeurd verhaal en kent zowel humor als tragedie.
Bewondering
Ik bewonder mensen die gaan waar ze voor staan.
Dat is in zekere zin wat ik moest doen om mijzelf als pionier neer te zetten in de afscheidsfotografie.
Toen ik startte met vertellen aan anderen wat ik voor ogen had met mijn missie lachten velen me uit; “dat ga je niet voor elkaar krijgen, want mensen verander je zomaar niet.”
Nee ik hoef mensen ook niet te veranderen! Daar zit een gedachte fout.
Het kon gewoon niet waar zijn, dat ik als enige anders dacht over de waarde van fotografie bij een uitvaart. Dat alleen ik het zou wensen bij de uitvaart van mijn moeder destijds, was onmogelijk.
En gelukkig kreeg ik ook veel mensen mee (en nog). Mensen die toegeven dat ze eigenlijk wel heel graag foto’s wensen van die belangrijke gebeurtenis als een afscheid of uitvaart.
Bekendheid
Inmiddels is het woord afscheidsfotograaf en afscheidsfotografie redelijk ingeburgerd.
Ik krijg nog wel eens de vraag of anderen zich wel zo mogen noemen.
Ja zeker. Ik heb geen patent op dat woord, het staat anderen vrij het woord te gebruiken.
Ik vind het alleen maar fijn dat afscheidsfotografie een begrip wordt. Een bekend fenomeen.
Want wanneer ik er straks niet meer ben, dan mag het nog altijd blijven bestaan. Sterker nog: ik wens dat het wereldwijd een begrip kan worden.
Opnieuw mocht ik aan een journalist vertellen wat mijn vak inhoudt, omdat deze er nog niet eerder van had gehoord.
Chris Korstens interviewde me voor het Brabants Dagblad.
Zie het artikel hier: https://www.bd.nl/meierij/een-ode-aan-de-dode-boukje-maakt-de-laatste-fotos-tussen-hemel-en-aarde~aa021c81
Fijne dag.
Boukje Canaan
P.S. Leuk als je hieronder laat weten wat je van de film vond, of van het artikel!
Stuur dit verhaal gerust door en wens je vaker van mij als eerste bijzondere verhalen en tips te ontvangen, klik dan hier>>
