Kies je voor een rouwadvertentie of kies je voor een afscheidsreportage?

Het houdt me al een tijdje bezig: Hoe kent men waarde toe aan een fotoreportage van een uitvaart? Het is lastig te beoordelen misschien. Omdat een afscheidsreportage nog niet standaard wordt gedaan bij een uitvaart, is het nog niet ingeburgerd, nog niet gewoon. De vraag die ik wel eens krijg is: Waarom is een reportage zo duur? Maar is dat wel zo? Er zitten vele uren werk aan…

Graag trek ik de vergelijking naar een rouwadvertentie in de krant. Ik vind zelf namelijk dat de prijs voor een rouwadvertentie in de krant best hoog is (Een kale rouwadvertentie in het Brabants Dagblad, regio Den Bosch is minimaal €511,-).

Een rouwadvertentie kennen we allemaal en al heel lang. Een rouwadvertentie is zeker ingeburgerd en ook zeker al gewoon.

De vraag of men een rouwadvertentie wil en in welke krant die dan zou moeten komen, is geen vreemde vraag, die kunnen we verwachten. Of men een uitvaartfotograaf wil die een afscheidsreportage komt maken, is nog geen standaardvraag.

PERSOONLiJKE REACTIE

Afgelopen week ontving ik een mail van Reino van Luytelaar uit Oosterwolde in Friesland, die ik de volgende vraag had gesteld: Kies je voor een rouwadvertentie of zou je voor een afscheidsreportage kiezen wanneer een dierbare overlijdt? Ga je voor eenmalig versus blijvend? Dit durfde ik te doen, omdat Reino en ik via Facebook een bijzondere connectie en klik hebben gemaakt. We hebben meerdere interessante en zelfs diepgaande gesprekken gehad. Hij vertelde mij over het overlijden van zijn vrouw Manita in 2002. Manita heeft onder het toeziend oog van Reino zich van haar leven en haar ziekte benomen.

De mail die ik en vrienden van Reino ontvingen mag ik met jullie delen:

Dag Vrienden,

Recent ben ik bevriend geraakt met fotografe Boukje Canaan uit Boxtel. En dat is niet zomaar een fotografe. Want naast mooie foto’s maken van leuke zaken als een bruiloft, heeft zij zich gespecialiseerd in het maken van mooie, stemmige foto’s rondom het afscheid van een dierbare. Ze maakt zowel foto’s van baby’s die vroegtijdig zijn komen te overlijden als foto’s van overledenen. Ze maakt onder meer foto’s voor de Stichting Earlybirds fotografie.

Boukje komt in opdracht van de nabestaanden foto’s maken. Ze weet zo onzichtbaar haar foto’s te maken dat andere aanwezigen die later het album zien niet altijd weten dat ze aanwezig was. Ook de nabestaanden vinden dat Boukje totaal niet opvallend aanwezig was. En ze vinden het bijzonder dat ze zoveel méér en alles, zelfs details, laat zien terwijl ze Boukje haast niet zagen.

Vorige week stelde Boukje mij de vraag of ik bij een toekomstige sterfgeval van bijvoorbeeld een van mijn ouders zou kiezen voor een rouwadvertentie of rouwfoto’s. En dan ervan uitgaande dat het budget niet toereikend is om beiden te kunnen doen. Toen had Boukje mij toch in een spagaat zitten.

Ik ben een grote ijdeltuit en sta dus graag in de belangstelling. Ik ben een oud – journalist en er moet van mij dus een advertentie in de krant komen te staan en dan het liefst een hele pagina vol met advertenties te mijner eer en glorie.

En toen ging ik terugdenken aan het overlijden van mijn 2e vrouw in 2002. In de voorbije bijna 12 jaar heb ik veel vaker naar het Manita – mapje gekeken dan naar de advertentie, op 24 april 2002 verschenen in het Eindhovens Dagblad. Sterker nog toen ik de advertentie weer eens zag, wist ik al niet meer dat er een gedicht van Manita in stond. Ben nu wel weer blij met deze advertentie, want bij het opnieuw lezen van het gedicht, hield ik het niet droog.

En toch zijn het met name de foto’s waar ik naar greep en grijp, als ik weer eens in een nostalgische bui was en ben. Ook waren het kort na het overlijden met name de foto’s die ik erbij pakte om mijn verhaal rondom haar overlijden aan belangstellenden te vertellen.
En dat zijn er heel veel geweest. Want ik ging zeker in het begin vaak naar lezingen toe rondom zelfdodingen en wat was het dan makkelijk om die foto’s een heel gedeelte van het verhaal te laten vertellen.

Ik heb me ook vaak moeten verdedigen tegenover mensen. Je laat je vrouw toch niet zomaar overlijden; die hou je toch tegen !!! Mede door het kunnen tonen van mijn foto’s, waar toch ook de liefde op te zien is die ik voor Manita voelde, en nog voel, werd het dan toch weer eenvoudiger om mensen uit te leggen dat ik haar uit liefde heb laten gaan, nadat het hulpverleningscircuit niet langer meer soelaas bood.
Kortom, zou ik nog eens een sterfgeval meemaken, zou ik adviseren om voor afscheidsfoto’s te kiezen i.p.v. een rouwadvertentie. En dan niet de amateuristische foto’s die ik zelf heb geschoten, maar echte foto’s geschoten door een erkende afscheidsfotograaf.

Boukje Canaan, beleefd aanbevolen.

Met vriendelijke groeten,

Reino.

Daarbij voegde hij een aantal foto’s van zijn geliefde Manita.

KOSTENPLAATJE

Een uitvaart kost een hoop geld en voor sommige zaken kun je alternatieve keuzes maken. Eenmalig versus blijvend? Wat zou voor jou van belang kunnen zijn en waarom? Wat vind jij voor een complete afscheidsreportage een goed bedrag?

Ik verneem hieronder graag jouw reactie.