Mijn verhaal in blad PUUR & persoonlijk
Uitgave juni 2013
Ik stuurde mijn verhaal in over het eerste kindje dat ik fotografeerde. Het was in Januari van 2013. Er lag sneeuw toen ik bij de familie Snelders kwam. Het was voor mij een bijzondere reportage maar zeker ook een ervaring. Het gebeurde heeft indruk op me gemaakt. Dat de sneeuw er nog extra aan bijdroeg, is te lezen in het verhaaltje.
Lees de tekst gemakkelijk hier:
Verstilde Herinnering
“Zullen we een nieuw koelelementje bij Eefje leggen?”, vraagt vader aan zijn vrouw, wanneer ik net mijn fotocamera heb ingepakt. “-Je kunt het mandje net zo goed in de sneeuw zetten”, dacht ik nog net niet hardop. “Zou ik het durven vragen? Is dit gepast? Ja, ik doe het. Zo vaak ligt er geen sneeuw hier.”
“Mijn hersenen nemen me mee… ik dacht iets geks…”, begin ik voorzichtig tegen de ouders van hun pas verloren kindje. “Ik kreeg opeens een idee; dat het misschien wel artistiek bijzonder kan zijn en voldoende koud, als we het mandje met Eefje erin buiten in de sneeuw zetten voor nog een foto…”. Ik houd mijn adem in en wacht op hun reactie.
Op 23 januari 2013 ben ik bij mensen thuis geweest om foto’s te nemen van hun doodgeboren kindje na 23 weken zwangerschap. Ik werd gevraagd of ik dit kon doen, omdat ik wel afscheidsreportages maak bij uitvaarten. Dit doe ik vanaf het moment dat mijn moeder overleden is en ik zelf geen foto’s kon maken, maar wat voor mij een groot gemis is. Ik had dit nog niet eerder gedaan, een reportage van een baby. Ik kon echter zonder twijfel volmondig en direct ‘Ja’ zeggen. Zo’n 11 jaar geleden hebben wij zelf een tweeling van 19 weken verloren. Dat is emotioneel o.a. heftig en verdrietig. Ongelooflijk klein ook om te zien. Ik heb ieder kindje met volle bewondering bekeken en zo met mijn ogen in mijn geheugen gebrand. Zelfs al ben je fotograaf, ik dacht er nog niet over na om foto’s van ze te nemen. Je bent in je emotie met heel andere dingen bezig.
Het is echter het enige tastbare bewijs van het bestaan van zo’n jong leven. Wij hebben ze wel namen gegeven om dat bewijs van bestaan. Maar zoiets moois als een fotoreportage zoals ik die kon maken van Eefje, dat had ik vast graag gewild. Dat kleine wezentje in de armen van de ouders. De liefde die ze voelen, gevangen in hun gezichten staat op de foto.
Door mijn ervaring wist ik in te schatten wat mensen doormaken en kon hen benaderen op een manier die goed voelde, al ging ik zelfs over mijn eigen ‘spannende’ grens. Ik deed iets uit mijn eigen comfort zone; ik ben naar buiten geweest met een mandje in de sneeuw!
Ik gaf deze mensen meer dan een tastbare herinnering.. Verdriet kan mooi zijn!
Boukje Canaan
Meer over verlies van kind
De moeder van Eefje hing de verstilde foto in museum Tot Zover! Vind hier de link, met onder aan de pagina de handen van haar die de foto ophingen..
Ook mijn persoonlijke verhaal over het verlies van onze tweeling is te lezen.
