Het was de tweede keer in mijn leven dat ik een overleden persoon zag.  De kist was nog open toen we aankwamen. Op die manier kon ik ook een stukje ‘angst’ overwinnen. De routine die Boukje heeft als ‘meester’ was voor mij zichtbaar. 

Tijdens de ceremonie zag ik nu met eigen ogen hoe Boukje zich durfde verplaatsen en gewoon deed; “Oh, dat kan zo!”, dacht ik toen.  Zien werkt beter dan horen. Want bij horen maak je jouw eigen interpretatie.

Je gaat over een ‘drempel’ door een keer te zien hoe het gaat en dat geeft je vertrouwen.

Door nadien de foto’s terug te zien die gemaakt zijn, leer je ook waarom het belangrijk is dat je zo dichtbij komt.

Ik kreeg zelfs waardevolle feedback van de nabestaanden op mijn werk.

Het was heel spannend om JA te zeggen dat ik zelfs mee mocht! Ik was een tikje ziek vooraf, misselijk. 

Ik voelde me wel zeer op m’n gemak bij Boukje.

Ik heb heel goed naar haar gekeken. Ik zag haar geheel in haar element. 

Ik zag waar sta je, waar niet. Ik zag dat je op de voorgrond mag en moet. Het kan een kort moment zijn.

De uitvaarten die ik nu zelf fotografeer, kan ik doen zonder dat ik emotioneel wordt. Ik ben bezig met wat ik moet doen. Boukje’s begeleiding gaf me die bevestiging.

Het zien van de foto’s op mijn scherm nadien, dat doet me emotioneel meer.

Ik kon kiezen, zei Boukje; ik mocht kijken naar hoe zij het deed en ik mocht ook zelf fotograferen. Daardoor ging alle druk eraf om te moeten presteren. Zo kreeg ik alle ruimte om te oefenen. 

Ik vond het heel leerzaam hoe ze contact maakte met de weduwe en de familie. De rust die Boukje uitstraalde, dat doe ik nu ook zo. 

Ik durf net als Boukje gewoon vragen te stellen aan de familie, want ik zag hoe dat vrijheid gaf. Daardoor nam zij posities in vooraan,  aan de kant van de overledene, bij de kist, terwijl deze vol in het zicht stond. Ik heb goed opgelet wanneer zij haar moment koos om daar foto’s te kunnen nemen. 

Ook zag ik hoe ze oog contact met de genodigden maakte. Daar heb ik van geleerd hoe geruststellend dat werkt.

Wanneer iemand naar je kijkt, dat je rustig even terug kijkt. Dat het okay is, dat je hen ‘ziet’ zeg maar. Dat heb ik vooral meegenomen in mijn latere werk als afscheidsfotograaf. 

Ik zag hoe ze nooit in de weg stond en dat momenten duidelijk gekozen worden. Dank voor deze ervaring!