Het is vreselijk om je partner te moeten afgeven, om weduwe te worden. Ook als je jong bent. Er is een speciale site opgericht voor de jonge weduwe. Om (h)erkenning te vinden bij lotgenoten. Ikzelf ben geen weduwe (wel jong), mijn man leeft nog, al is hij vaak langere tijd van huis; hij zit in het Amerikaanse leger en is al voor een jaar in Zuid- Korea, een jaar in Irak en 7 maanden in Afghanistan geweest. Met drie kinderen is dit behoorlijk pittig. Voor mij, maar ook voor hun. Het maakt me nog geen weduwe!
Ik weet enkel wat het is om lang alleen te zijn, om alles te moeten regelen voor en met de kinderen. Om je alleen te voelen en het gemis van veel dingen die je niet kunt delen. Het geeft je verdriet en onbegrip, maar dat staat uiteindelijk in schril contrast met wat een weduwe meemaakt. Ook al zijn er een paar overeenkomsten vanwege het gemis, mijn verdriet en pijn is maar tijdelijk.
Alles wat ik kan, kan een weduwe niet: mijn man kan ik soms bellen, we kunnen emailen en de reguliere post gebruiken. Dan is er misschien de angst dat mijn man niet levend thuis komt, maar daar denk ik liever niet aan, en het is niet gebeurd. Zolang hij leeft is er geen echt begrip voor wat een weduwe meemaakt. Ik adviseer jonge weduwen om eens te kijken op de site speciaal voor hun: dejongeweduwe.nl en ik wilde je graag de filmpjes delen die daar nu geplaatst zijn.
Er zijn mensen die helemaal de verkeerde snaar raken bij een weduwe, door een opmerking te plaatsen waarmee ze helemaal niets kan. Ze bedoelen het misschien goed, maar “je gelooft je eigen oren niet…” Deze mensen begrijpen ‘het weduwe zijn’ gewoonweg niet. Ik ook niet! (zie hiervoor sommige reacties, ik heb dit blog nu aangepast). Daarom wil ik het volgende filmpje ook delen, zodat velen (zoals ik) het mogen horen, en hopelijk leren we dan dat allerlei nuances belangrijk zijn en dat vele opmerkingen verkeerd overkomen.
Heb je na het bekijken van deze filmpjes ook herkenbare opmerkingen die je graag wil delen. Het kan gaan over wat er tegen jou gezegd is (als weduwe of anders), of over wat jij eigenlijk NIET had moeten zeggen tegen een rouwende. Deel je ervaringen, want zo worden we wijzer! Doe het nu in de ruimte onder het blog. Ik ben je dankbaar.
Boukje,
Prima dat je onze filmpjes deelt
Maar die vergelijking die je maakt
Met je kunnen verplaatsen
In het weduwe zijn
omdat je man soms lang van huis is
en je dan ook alleen voor de kinderen zorgt
dat is een uitspraak
die wat mij betreft
nou precies in het eerste filmpje had gekund
Hoi Boukje,
je hebt gefotografeerd op mijn mans uitvaart. Ik vind je een schat en het was fijn om je er bij te hebben en het is ook super dat je de filmpjes en de site van de Jonge Weduwe deelt maar ik denk dat je hier toch wel (onbedoeld) een gevoelige snaar raakt bij veel weduwen.
Niets is te vergelijken met je man écht kwijtraken. Het gaat veel verder dan elkaar een periode niet zien en de zorg voor de kinderen alleen dragen of angst om iemand te verliezen. De wetenschap hem nóóit meer te kunnen zien, nóóit meer te kunnen vasthouden, de wetenschap dat het voorgoed voorbij is is zo veel heftiger dan dat. Ik denk dat íedere weduwe liever een man wil die regelmatig lang weg is en de angst wil dat iemand dood zou kúnnen gaan dan dat hij/zij er daadwerkelijk niet meer is.
Ik wilde dit toch even met je delen, ik als weduwe weet inmiddels dat je níets met dat gevoel kunt vergelijken, niet de angst dát het gebeurd, niet het missen. Aspecten er van misschien wel, maar juist het totaal maakt dat het zo’n heftige gebeurtenis is.
Beste Boukje,
Ik bén een jonge weduwe. En ik moet eerlijk zeggen dat het me raakt wat je schrijft. Echter niet op een positieve manier. Mijn man, de papa van mijn kids komt nóóit meer thuis, óók niet een keer per jaar… Ik zou er álles voor over hebben om hem nog een keer vast te kunnen houden, één keer met hem te kunnen praten, hem te kunnen laten zien hóe ontzettend onze kinderen gegroeid zijn….
Ik geloof écht dat het zwaar is voor jou en de kinderen. Maar dat neemt niet weg dat jij en je man een keuzep hebben. Het is zijn werk, misschien zijn roeping, maar er is een keuze om te stoppen. Ik , mijn man hebben die keuze niet. Dus er is een wezenlijk verschil.
Beste Desi, Wendel en Sandra,
Mijn oprechte excuses! DUIZEND MAAL SORRY voor mijn verkeerde bewoordingen. Ik zie nu dat ik jullie pijn heb gedaan. Terwijl dat juist niet is wat ik wil. VERDORIE, ik doe het zelf dus ook. Hoe stom kan ik zijn? Jullie zijn heel lief in je reactie naar me. Je mag heel boos zijn op me. En ik ben blij dat ik deze reactie kreeg. Deze spiegel heb ik dus nodig. Dank daarvoor.
Het geeft des te meer aan, dat ik ECHT niet begrijp wat jullie doormaken. Ik heb het blog inmiddels aangepast. Zou je me kunnen vertellen of het zo beter is, of nog te pijnlijk? Dan gaat mijn verhaal er helemaal tussenuit.
Dank voor jullie feedback.
Boukje
Stuk beter zo hoor, hoewel hier en daar nog een beetje krampachtig door de vergelijking met je eigen situatie. Maar misschien komt dat wel doordat ik de oude tekst ken. Wat mij betreft kan deze blog blijven.
Beste Boukje,
Bedankt dat je de tekst veranderd hebt. Daar ben ik blij om. Wat mij betreft is het zo een stuk beter. Ik hoop voor je,
dat je het nooit écht zal begrijpen wat het is om weduwe te zijn….
Beste Boukje,
Blij dat je de tekst hebt aangepast. De rillingen lopen niet meer over mijn lijf dat je ons weduwen, begrijpt.
Ik wilde de tekst lezen omdat ik er van andere jonge weduwes van hoorde. Mooi van je hoe je het nu omschreven hebt. De oude tekst heb ik niet gezien.
Anurag
Dag Boukje en allemaal,
Het verlies gaat over wie er niet meer is, niet over wie er wel zijn of hoe vaak je andere dierbare mensen ziet. Een verlies is voor iedereen persoonlijk en de pijn en het verdriet dus ook. Verliezen kun je niet echt vergelijken met elkaar.
Je proberen je voor te stellen hoe een verlies voor iemand kan voelen, drukt zeker wel je betrokkenheid uit, Boukje. Dat op zich is waardevol. Het is spijtig dat je -door de vergelijkende vorm te kiezen- mensen er onbedoeld pijn mee hebt gedaan, zoals blijkt uit de reacties. Daar heb je ook weer liefdevol antwoord op gegeven en dat is goed ontvangen.
Wij kunnen ons allemaal vergissen en het vaak ook herstellen, gelukkig.
En ervan leren; vergelijken is vaak goedbedoeld, maar heeft geen zin. Compassie tonen wel en dat heb je ook gedaan.
Hoi Madelon, Dank voor je reactie. Rouw gaat uiteindelijk over meer dan over wie er “niet meer is”, het duidt op meer dan iemand die dood is. Het is nml. ook aan de orde wanneer iemand is gescheiden bijvoorbeeld. Dan hebben de kinderen heus de beide ouders nog wel, ze zijn niet dood, maar er kan toch rouw ontstaan. Voor de ouders kan er rouw ontstaan door het uiteenspatten van een “beeld”, het perfecte plaatje is niet meer. Zelfs het verliezen van een baan, kan rouw veroorzaken. Echter zijn dit allemaal zaken die in een ander licht staan dan wanneer je partner is overleden. Mijn eerste blog-versie doelde wat mij betreft meer op sommige overeenkomsten op rouw gebied. Echter dat het leek dat ik een vergelijking trok met de jonge weduwe was helemaal fout. Dat heb ik absoluut ingezien. Vandaar dat ik ontzettend blij ben met de eerlijke reacties die ik kreeg, want dit hield mij een spiegel voor. Ik wilde uiteraard niemand pijn doen, maar helaas gebeurde dit wel. Ik heb mijn oprechte excuses aangeboden. Ik heb wederom geleerd. Dank daarvoor.
Hoi Boukje,
Altijd goed om dit soort ‘zaken’ bespreekbaar te maken. Je originele tekst is er niet meer en dat snap ik. Pijnlijk om zo (ondanks je goede bedoelingen) op je plek gezet te worden. Je begripvolle reactie getuigt van inzicht en empathie, Top!
Het toont allemaal aan dat het een hele complexe materie is. Alles wat je zegt kan verkeerd uitgelegd worden, hoe goed ook bedoeld. Iemand voor altijd verliezen is niet voor te stellen. ‘Nooit meer’ is een term die ons hoofd wel begrijpt maar ons hart niet wil en kan aanvaarden. En of dat nou gaat om je man, je vrouw, je kind, je ouder dat maakt niet uit, het een is niet erger dan het ander (ook niet minder erg) en het is onvergelijkbaar met elkaar. Als je je geliefde hebt verloren kan je na 20 jaar nog helemaal van slag raken als je iemand ziet lopen met hetzelfde postuur en dezelfde tred.
Laten we blij zijn dat ‘nooit meer’ voor de meeste mensen onvoorstelbaar is en vergeef ze hun domme goedbedoelde opmerkingen. Als ze beter zouden weten zouden ze verlamd raken van angst.
Mijn partner is weduwe en haar man is nog elke dag op een af andere manier aanwezig, ook ik ken de opmerkingen als “goh wat leuk dan kan je dingen gaan opruimen en afsluiten”en “mooi dat je opnieuw kan beginnen en de ellende kan vergeten”. Bizar, onnadenkend, kwetsend, pijnlijk en dom maar ik ben blij dat ze niet beter weten.
Laten we hopen dat mensen door het zien van dit soort filmpjes en het lezen van blogs dieper en langer na gaan denken voor ze wat zeggen.
Verdriet
je ziet het niet
Soms went het
Soms niet