Een bos lange tulpen ontving ik als extra dank na het geven van een workshop aan studenten van de Helicon (Groen en Bloem). Als gastdocent was ik aanwezig op de themadag rouw en vertelde ik over afscheidsfotografie.
Ik liet de studenten zelf ook graag aan het woord om na te denken over welke foto’s nu belangrijk zouden zijn. Of wat er zeker op de foto moest staan – rouwboeketten natuurlijk.
Thuis heb ik de tulpen direct in een vaas gezet als dankbare herinnering aan de boeiende dag. Vanochtend zag ik dat de stelen wel heel lang waren geworden en flink krom waren. Vanwege dat de tulpenbloemen topzwaar waren geworden. Ze hingen met de koppen boven de tafel. Tja, tulpen groeien nog meters door, zo lijkt het wel.
Gelukkig stonden er ook bloesemtakken in de vaas. Ik kon de zware bloemen omhooghalen en ze tegen de takken aan laten leunen. Zodat ik ze niet hoefde kortwieken, wat een tijdrovend klusje kan zijn. De bloesemtakken waren nu de hulpjes geworden van de tulpen. Geen geintjes met onder de kop een speldenprik zetten (ooit gehoord dat het zou helpen), of 10 cm van de stelen afhalen. Gewoon simpel laten leunen. Eenvoudig en doeltreffend.
Mijn tip voortaan bij lange tulpen: neem er stevige takken bij. Het staat prachtig. Want vanmiddag toen ik weer thuiskwam waren de stelen weer bijna recht en stonden de tulpen nog verder open met de bloemblaadjes.
Steun bieden
Laat ik afscheidsfotografie nou eens vergelijken met de takken. Iets wat steun biedt op een eenvoudige en doeltreffende manier. Afscheidsfoto’s helpen nabestaanden ook ‘omhoog’. In plaats van ze om te laten buigen en van ellende hun kopje te laten vallen, zorgen de foto’s ervoor dat ze om zich heen durven kijken. Dat ze durven aanschouwen wat er allemaal gebeurd is tijdens de dag van de uitvaart.
Wanneer nabestaanden bekijken wat ik heb gezien, en dat is meer dan zij zelf hebben kunnen zien, dan zijn ze verbaasd en overdonderd. Ze vertellen me dat ze echt blij zijn met de foto’s. Blij omdat het veel mooier was dan in hun herinnering. Dat er ook gelachen werd, of dat er zoveel mooie bloemen waren, of dat er zoveel belangstelling was, of dat er zoveel gebeurd is buiten hen om waar ze geen idee van hadden, en noem maar op. Telkens weer als ze de foto’s bekijken ziet men weer iets anders wat de aandacht trekt.
Soms zijn er toevalligheden die opeens opvallen; er stonden bloemen in bloei op die dag, wat een van de lievelingsbloemen was van de overledene. Een lichtstraal van de zon door een raam precies op een spreker of de overledene. De zon die doorbreekt bij het graf. Ware kunstwerkjes en foto’s die raken.
Als fotograaf ben ik uit op deze bijzondere details en speciale momenten die fotografisch prachtig te vangen zijn.
Blij en waardevol
Mensen waarderen de steun die ze kunnen hebben aan het terugkijken van de foto’s. Juist van een uitvaart.
- Om soms even te kunnen huilen.
- Om kinderen antwoorden te geven op vragen.
- Om mensen die er niet bij aanwezig konden zijn inzicht te geven hoe het was.
- Om er dan tóch een keer over te praten.
- Om de liefde te mogen blijven voelen.
- Om nog veel meer redenen…
Steun bieden is belangrijk. Help mij èn het vak om deze vorm van fotografie verder uit te bouwen en bekend te maken. Doneer aan het boek: “DAT FOTOGRAFEER JE TOCH NIET?!”
Op een emotioneel gezondere wereld.
Alvast hartelijk dank,
Boukje
