Als afscheidsfotograaf, maak je dan wel of geen foto’s van de opbaring? Wat is wenselijk en hoe wordt het dan in beeld gebracht?

Als ik met mensen spreek die nog nooit over afscheidsfotografie hebben gehoord, vragen ze me soms het volgende:  “Fotografeer je dan een overledene?”

Niet persé en zeker niet in de eerste plaats. Soms maak ik foto’s van de opbaring wanneer dit gewenst is.

Ik fotografeer tijdens een afscheid. Dit kan zijn alvorens de persoon gaat overlijden in kleine setting of ik kom bijvoorbeeld fotograferen tijdens het beschilderen van een kist of ik maak een beeldverslag op de dag van de uitvaart zelf.

Verschillende mensen vertellen mij dat ze zelf al foto’s van de opbaring van hun dierbare hebben genomen. Dit is vaak een ‘gewone’ weergave foto, van hoe het daar en op dat moment was in een totaalplaatje. De weergave van een persoon opgebaard, in een kist of op een bed, in een ruimte veelal gevuld met bloemen. Een enkele keer krijg ik wel specifiek de vraag of ik foto’s neem van de persoon die opgebaard ligt. Ik ga dan vooral in op details. Met mijn camera en lichtgevoelige lens kan ik heel goed een deel van de foto scherp maken en de rest wazig, zonder het gebruik van een flits. Zodat er nadruk ligt op een detail. Zeker als er iemand bij is, die letterlijk afscheid neemt van de persoon op dat moment, dan probeer ik dat zo sfeervol mogelijk in beeld te brengen. Als detail let ik dan bijvoorbeeld ook op de handen.

De handen vertellen op dat moment een verhaal.

Het is ook mogelijk om de dierbare persoon niet persé in beeld te nemen.

Willen mensen liever niet dat ik foto’s van de opbaring neem, maar ben ik er wel bij tijdens het sluiten van de kist, dan benader ik het op een andere manier. Dan laat ik zien wat er omheen gebeurt. Voor mij is het beeldverhaal altijd van belang.

Soms kiest iemand ervoor om zelf foto’s van de overledene te nemen.

Andere familieleden zullen je voor gek verklaren misschien… En toch is het zo gek nog niet; zelf je dierbare opgebaard fotograferen. Hebben mensen zelf foto’s van de opbaring genomen, dan vinden andere familieleden het later soms toch nog fijn dat er foto’s van zijn. Foto’s van dat moment dat je misschien zou willen ‘vergeten’, maar wel hoort bij het afscheid van hun dierbare persoon. Ook al bekijk je die foto’s misschien niet graag of al te vaak, toch is het feit dat die foto’s van de opbaring bestaan voor velen erg geruststellend. De herinnering blijft bewaard en er is een tastbaar bewijs. Er is nu een keuze of dat je deze foto’s ooit wel/niet bekijkt.

Foto’s van belangrijke momenten zijn van belang.

Of dit nu een fijn of naar moment is, het legt vast wat is. Ik zal iedereen aanbevelen om toch vooral foto’s te nemen, op wat voor manier dan ook. Het is goed om herinneringen een plek te mogen geven. Het is echter voor een afscheidsfotograaf met een fotografisch en vooral menselijk oog de kunst om het ook mooi en sfeervol in beeld te brengen (deze foto’s zullen eerder gedeeld worden met anderen). De ultieme kracht van een foto is dat het iets vertelt.

Beelden spreken. En iets wat mooi is, dat is makkelijker om te delen. Dan deel je een stuk van dat verhaal en dat verhaal kan gebruikt worden om er samen over te praten.

Ik ben benieuwd… Wat denk jij nu? Wel of geen foto’s van de opbaring?

Graag hoor ik andere inzichten en eventuele aanbevelingen. Deel je eigen kennis of ervaring met anderen, zodat we van elkaar mogen leren. Doe dit in het reactieveld hieronder.

Vind je dit artikel inspirerend, deel het dan vooral door op de buttons hiernaast te drukken voor twitter, linkedin of facebook e.d. Dat wordt zeer gewaardeerd.

Een fijne dag!