Het is mooi weer en er is vanalles te doen in de weekenden. Ik stond op de BAZAAR in Boxtel.

Op zondag 9 juni 2013.

Ik had een stand onder de bomen en kon daar vertellen over mijn fotografie en gaf tips aan mensen met hun camera – mini workshops. Omdat ik ook wel op rouwbeurzen te vinden ben en daarvoor een prachtige banner heb laten maken en duizenden flyers heb laten drukken, had ik deze ook meegenomen. Ze zijn goed uitgedeeld, want ik vind het prettig dat mensen weten dat afscheidsfotografie bestaat. De foto’s die er op staan zijn pakkend en doen veel mensen even stil staan.

Maar om nu echt de confrontatie aan te gaan met afscheid, dat willen velen toch niet… De dood is iets waar we niet direct mee in aanraking willen komen. We sluiten het graag af. We weten dat het met ons allemaal gaat gebeuren – dood gaan, maar we denken er liever niet aan. De flyers werden dus niet door iedereen aangenomen. En dat is okay, we zijn tenslotte op een festival, niets moet, we doen dingen die leuk zijn, zoals lekkere hapjes eten en drinken wat, terwijl er vrolijke muziek klinkt verder op een festivalpodium.

De mensen die wel interesse toonden legde ik graag uit waarom ik nou doe wat ik doe, als afscheidsfotograaf. En waarom ik vind dat het mensen kan helpen bij de verwerking van verlies. De vele reacties waren eigenlijk heel positief. Mooie foto’s; Bijzonder werk, Fijn om te weten dat dit er is; Oh, hadden we dit geweten, dan hadden we nu een betere herinnering van ons Pa zijn afscheid gehad… Ook kinderen waren wel te spreken over de foto’s. Is dat een echte baby? Hoe lief dat het zusje ze vast houdt.

Er waren heel wat mensen die graag de flyer mee naar hun werk nemen om te delen. Bijvoorbeeld mensen die in de zorg werken, een begraafplaatsbeheerder, een ambtenaar die bij de gemeente overlijdensaktes opmaakt, een vrijwilliger bij een hospice, enz. Zij waren enthousiast over mijn werkwijze, over het type foto’s dat ik maak en hoe het hun vertrouwen geeft om een afscheid op deze manier beter te mogen verwerken, mochten ze er ooit mee te maken krijgen.

Later op de middag kwam er een vrouw naar me toe en die vroeg of ik een specifieke foto had van een uitvaart. Zij was ooit getuige met haar honden van een uitvaartstoet, die naar de begraafplaats Munsel toe ging. Deze foto was echter al een poos geleden genomen, maar zij wist dat ze me gezien had en ook dat ik een foto had gemaakt. Nou had ik een aantal fotoboeken bij me met voorbeelden van uitvaarten erin. En JA, deze foto staat erin! Ik liet het haar zien. Uiteraard bekeek ze ook de andere foto’s van de uitvaart en was behoorlijk onder de indruk. Maar ook blij dat ik haar deze foto kon tonen.

Ik bood haar aan deze foto naar haar toe te sturen. Nu zelf nog eens goed kijkende naar deze foto, kan ik goed uitleggen waarom ik dit soort foto’s maak;

• de foto vertelt een verhaal
• het laat zien dat het eigenlijk voor anderen een gewone dag is
• dat het leven even stil kan staan bij een moment

Ik wachtte met deze foto het moment van knippen af;  juist toen de vrouw omkeek naar de stoet, zodat de aandacht daar ligt, maar ook omwille privacy-redenen. De foto wordt weliswaar door heel wat mensen gezien en er zal best iemand bij kunnen zitten die haar kent. Maar dan herkennen ze haar vast eerder door de honden…

Puur het besef dat ik dus bezig ben met heel veel elementen tegelijk tijdens het maken van zo’n reportage: Ik let op kadrering, instellingen van de camera, lijn in het verslag van de dag, plaatsing/aanwezigheid van alledaagse elementen, zoals die vrouw met haar honden en zelfs de privacywetgeving, het portretrecht.

Dit maakt dat ik tevreden kan zijn over mijn werk en werkwijze, dat ik het belangrijk vind dat mensen zien en weten wat ik doe. Dat ik het heel heel fijn vind om mensen zoveel van waarde te mogen geven. Niet enkel een foto die iets weergeeft, maar die ons iets vertelt! Die ons laat beseffen dat het eigenlijk bijzonder is wat we meemaken in het leven. Elke herinnering is er een. Zorg dat je voldoende herinneringen maakt in het leven. Leg ze vast.

Wat is jouw mening bij het lezen van dit blog?

Ben je het met me eens dat het leven en de dood bij elkaar horen?

Ik nodig je uit om hieronder jouw reactie te geven.