‘Hoe gaat het met je?’ Een vraag die we niet zomaar durven stellen aan mensen in rouw.
Waarom niet?
Omdat we bang zijn iemand nog meer pijn te doen, want we zien toch dat je verdriet hebt? We begrijpen dat je het moeilijk hebt en vragen dus niet naar de bekende weg. Dat je antwoord met: ‘Ja, goed’, willen we ook niet. Want dan weten we dat je liegt. Het is dus makkelijker om de vraag niet te stellen.
Dus als je in rouw bent, moet je snappen dat anderen niet vragen hoe het met je gaat.
Dat klinkt als een omgekeerde wereld. Want juist als je in rouw bent, wil je maar wat graag dat iemand vraagt: ‘Hoe is het met je?’ Zodat je mag vertellen waar je mee worstelt en hoe het met je gaat in jouw omstandigheid.
Iemand in rouw durft niet zomaar over gevoelens te praten. Want zij willen niemand lastig vallen met hun verdriet. Ingewikkeld hè?
Oplossing
Er is een simpele oplossing die de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ overbodig maakt. Ik merk dit al jaren: een mooi afscheidsalbum. Dat geeft ruimte om te praten over het gebeuren en gevoelens.
Als afscheidsfotograaf lever ik een compleet beeldverhaal af, in de vorm van een album.
Sinds ik deze tastbare herinneringen aflever aan mensen die afscheid hebben moeten nemen, hoor ik hoe fijn het is dat ze het album zien als hulpmiddel om over het verlies te praten.
Het wordt bijvoorbeeld ingezet binnen een gezin. Ieder ervaart rouw nou eenmaal anders. Ieder zit met zijn eigen verdriet en men durft de vraag niet aan elkaar te stellen. Het blijft stil. Totdat het afscheidsalbum op tafel komt. Dat geeft aanleiding om samen over het afscheid te praten. Zonder dat het akelig wordt.
Het album hieronder geeft een inkijkje in hoe ik een afscheidsverhaal vormgeef.
Een vader zei me: ik leg het album soms expres op tafel, omdat ik zelf niet zo’n prater ben. Mijn dochters kijken er dan samen met mij in en we spreken over hun mama. Dat doet hen en mij dan goed. bekijk meer…
Een zoon zei me: ik wist niet hoe belangrijk deze foto’s zouden zijn. Ik dacht er nooit behoefte aan te hebben. Nu ze er zijn, zie ik hoeveel moois ik heb gemist op die dag van afscheid. Ik zie hoe anderen verdriet tonen en dat biedt mij weer troost. Dat we het geheel goed hebben afgesloten en dat zijn kleinkinderen met nieuwsgierigheid dingen over hun opa willen weten naar aanleiding van het album, zie ik ook. Dat brengt me terug naar fijne momenten. Heel waardevol om die te delen. dit verhaal staat uitgebreid op de homepage..
Een weduwe zei: ik neem het album overal mee naar toe. Ik wacht het moment af dat ik kan vragen: ik heb een afscheidsalbum bij me, wil je het zien? Nog niemand sloeg dat af. Ze kijken er stil in en raken enthousiast over de prachtige beelden. Ze zijn verbaasd over hoe het allemaal in beeld is gebracht, met veel liefde en aandacht voor de bijzondere momenten en details. Het doet mij goed om te horen hoe zij mij teruggeven wat een waardig afscheid we van mijn man hebben genomen. Het zag er allemaal ook prachtig uit. Het maakt me trots en dat is naast mijn verdriet fijn. Marja vertelt meer hier…
Een moeder zei me: de foto’s laten me zien hoeveel liefde ik voel voor mijn dochter. Ik dacht dat ik enkel verdriet kon voelen, maar de foto’s laten zien dat er ook liefde is. En zo kan ik anderen vertellen dat die twee emoties hand in hand gaan. zie de foto’s vol liefde…
Een weduwnaar zei: ik heb dit album al vaker ingekeken dan ons trouwalbum. Ik haal haar dan weer even dichtbij. Ik ga dan terug naar die laatste momenten, maar zwaarder dan dat gaat het nooit worden. Het maakt dat ik mag huilen van mezelf en daarna kan ik de wereld weer aan. Daan was open en deelt meer…
Reactie van jou
Graag zie ik deze reacties aangevuld met waarom jij zo ‘blij’ bent met een afscheidsalbum.
Zou je willen delen wat het voor jou betekent?
Wat maakt dat je ‘blij’ bent dat je een afscheid hebt laten vastleggen? Wat doe jij met jouw afscheidsalbum?
Ik ben zeer benieuwd. Alvast hartelijk dank!!
Fijne dag!
Boukje Canaan
P.S. Ik beloon de reacties hieronder graag. Verras me en ik verras je terug!
