Een schattig veldboeketje stond opeens op de tafel te pronken.
Ik kwam thuis voor lunchtijd en de kinderen sliepen nog…. Dat is apart; mijn kinderen waren het dus niet… By the way, ze zijn te oud om zomaar bloemen te plukken voor mama.
Het is geen moederdag, ik ben niet jarig… hmm wie had dit gedaan?
Elke week staan er wel verse bloemen in huis.
Mijn man weet hoe fijn ik dat vind. Hij brengt me dan ook vaak een mooie bos.
Tulpen in het voorjaar zijn mijn favoriet, met die heerlijke felle en vrolijke kleuren.
Er stond al een vaas met roosjes erin.
Ik brak mijn hoofd er maar niet over, genoot ervan en maakte met mobiel een foto.
Jeff kwam thuis en ik vroeg het hem direct: ‘Hoe komt dat bosje hier op te tafel?”
Hij zei met gepaste trots dat hij de plukker was.
-“What? Really? You did that?” riep ik met gefronste wenkbrauwen en vol ongeloof uit. (note: Ik spreek in het Engels want hij is Amerikaan)
Jeff is een stoere en gespierde man moet je weten. Hij zal hooguit twee tellen mijn handtas vasthouden. Soms moet dat even, wanneer ik mijn jas aantrek en uit de auto gestapt ben en dan staat hij daar met zijn arm vooruit gestrekt en houdt hij de tas vast alsof het een volle poepluier is.
Het is totaal niet cool als man om gezien te worden met een handtas, dus zal hij duidelijk tentoonspreiden dat de tas niet van hem is.
Dus het beeld dat deze man met lieflijke bloemetjes over straat had durven lopen, kon ik mij zomaar niet voorstellen. Dat snap je.
We begonnen enorm te lachen toen ik dat tegen hem zij.
Hij gaf toe dat het best wat raar voelde dat hij zomaar een bloem aan het plukken was. En inderdaad vond hij het heel wat van zichzelf dat hij daarmee over een kilometer steeds weer een bloemetje er bij plukte.
Het is dat er weinig mensen op zijn pad waren, smalle zandpaadjes kent hij genoeg. Veilig genoeg dus om niet gezien te worden.
Dit herken ik ook bij klanten. Die durven ook alleen maar iets wanneer ze zich veilig genoeg voelen.
Klanten zijn hartstikke bang. Ja ook van jou zijn ze bang.
Dat hoeft natuurlijk niet, maar toch is het zo, want we maken ons druk over wat die ander er wel niet van zal vinden…
Of het komt door ervaringen uit het verleden.
Ze zijn bang om teleurgesteld te worden. Beng om de verkeerde beslissing te nemen. Bang om geld uit te geven.
Ondernemers realiseren zich veel te weinig dat het onderbewuste allerlei angsten en risico’s opwerpen in hun gedachten.
Mogelijk krijgen ze allerlei ideeën in hun hoofd, waardoor het eng is om te investeren.
Het is jouw taak om alle risico’s en angsten bij hen weg te nemen. Het is jouw taak om je zo te gedragen dat ze zich veilig bij je voelen.
Wanneer een klant zich veilig voelt kan hij overgaan tot de voor hen juiste keuze maken.
Het liefst willen ze zekerheid, maar nog liever een hand, die ze vasthoudt om verder te komen.
De zekere hand van iemand die de weg al bewandeld heeft en zeker weet dat het goed zal komen.
Iemand die ze meeneemt op de weg van onzekerheid.
Daar zijn een aantal stappen voor nodig. Ik noem er zes:
1) een portie zekerheid van de ondernemer zelf
2) geweldige voorbeelden die laten zien dat jij hebt of kan wat zij wensen
3) antwoorden op al hun vragen die ze niet eens durven stellen
4) vertrouwen van de persoon achter het product of de dienst
5) recensies van nabestaanden die expert-schap aantonen
6) overal gezien en (h)erkend worden, vooral online
De afgelopen 10 jaar heb ik al deze codes gekraakt.
Ik hoorde wat er mis ging bij anderen. Ik zag hoe het werkt wanneer je zelf onzeker bent en geen ervaring hebt. Een groot vertrouwen in jezelf is mooi, maar niet genoeg.
Want we hebben allemaal last van dat onderbewuste die onze gedachten beheerst en ons waarschuwt en bang maakt.
Ik heb me niet om de tuin laten leiden. Ik heb het heft in handen kunnen nemen en heb al zo’n 50 fotografen in het specifieke vak van afscheidsfotograaf kunnen neerzetten.
Naast de opleiding voor afscheidsfotografie is het boek Dat fotografeer je toch niet?! uitgekomen.
In de Corona tijd zijn o.a. huwelijks-, portret- en eventfotografen gaan zoeken naar wat er wel mogelijk is, omdat al hun shoots afgeblazen moesten worden.
Massaal zijn ze zich aan gaan bieden als uitvaartfotograaf. En ze worden heerlijk aan het lijntje gehouden: als ik je nodig heb, dan weet ik je te vinden. De telefoon rinkelt helaas zomaar niet. Zelfs niet als je het gratis aanbiedt!
Uitvaartland zit namelijk niet te wachten op onervaren fotografen. Want bedenk eens hoe men ruimschoots de veiligheid en zekerheid wil voelen ten tijde van verlies.
Het kan maar eenmalig zo’n uitvaart. Daar hoort een ware professional bij, wil een uitvaartleider met je samen gaan werken.
In de opleiding leer ik exact wat de juiste stappen zijn om de juiste samenwerking op te bouwen.
Halen we je onzekerheid weg en bouw je aan vertrouwen op alle vlakken.
Op communicatiegebied gaat er bijvoorbeeld nog heel veel mis. Kun je altijd nog weer blijven leren.
Want ook ik leer telkens weer bij!
Mocht je denken dat uitvaartfotografie bij jou zou passen? Dan help ik je zeker op weg om het juist aan te pakken.
Stap voor stap. In alle veiligheid. Reageer gerust op dit bericht om jouw persoonlijke vragen te stellen.
Je mag ook alvast een stap zetten om te zien hoe de opleiding er uitziet vanaf september 2020, neem hier een kijkje: https://www.afscheidsfotograaf.nl/2020-8
Fijne dag!
Boukje Canaan
