Iedere keer dat Jeff naar het kapelletje loopt om een kaarsje aan te steken voor mijn moeder, komt hij een zandpad tegen. Hij denkt dan aan de eerste keer dat hij bij haar in de auto zat voor een ritje. We reden met flinke snelheid over die zandweg die vele kuilen kende, zonder de hobbels echt te voelen. “This is why my mom is driving a Citroën.”, legde ik uit aan Jeff. Toen nog mijn geliefde die voor de eerste keer naar Nederland kwam. Vandaag, 25 jaar later haalt mijn Amerikaanse man deze herinnering bij me op.

Gelukzalig

“Die glimlach om haar mond was vol gelukzaligheid. Ik ben dat ritje nooit weer vergeten. Zij die geen woord Engels sprak en ik die nog geen Nederlands kende. Ze had haar BX zojuist in de hydraulische stand gezet om te demonstreren hoe een Citroën met gemak vliegt over een weg als deze. Jouw moeder had lol om te laten zien hoe anders dingen hier waren. Ze reed daar vol trots. Zonder te hoeven praten maakte ze diepe indruk op mij.” Jeff vertelt vol levendige energie. Hij heeft duidelijk plezier om deze herinnering met me te delen. Hij ziet haar weer zitten achter het stuur en beleeft het opnieuw. Het doet me goed hem te horen vertellen over mijn moeder. Ik vind het fijn dat hij herinneringen van haar met me deelt.

Sensatie

Ik was erbij in de auto. We zaten er samen in. Maar ik beleefde dit uiteraard heel anders. Ik had meer aandacht voor hem. Hoe hij zou reageren om in de auto van mijn moeder te zitten. Maar nu kan ik me ook voorstellen hoe mijn moeder daar gezeten moet hebben. Ik beleef dat ritje opnieuw op een nieuwe manier. Mijn moeder hield wel van sensatie. Ze hield ervan om door te rijden. Dat heb ik van haar zeker wel overgenomen. Ik heb ook jaren in Citroëns gereden. De oudere modellen rijden echt fantastisch.

Het was logisch dat we haar een laatste rit gaven in een Citroen CX Break; een wagen uitermate geschikt als lijkwagen. Nu 10 jaar na haar dood heeft mijn broer er, met een vriend, voor de lol precies zo een gekocht. Met turbomotor erin. Hij rijdt werkelijk ongeëvenaard lekker.

Verhalen delen

Herinneringen die iets of iemand weer tot leven wekken. Dat is zo leuk om te doen. Verhalen delen van iemand die er niet meer is, dat is zo belangrijk. Op die manier hoor je weer eens iets nieuws. Met een ander perspectief. Zo is ze er weer even bij. Zo wordt ze niet vergeten.

Het is Pasen. Normaal zouden we als gezin bij elkaar geweest zijn. Mijn moeder zou vast regelen dat er eitjes om de boerderij in de tuin verstopt werden, zodat de kleinkinderen ze konden gaan zoeken. En wij die weer allen kind werden om mee te doen.

De jongste kleinkinderen kennen hun oma niet. We kunnen alleen door onze verhalen over haar vertellen. We kunnen foto’s van Pasen en het eitjes zoeken weer tevoorschijn halen. Dan zien we haar stralen. Foto’s helpen daar zeker heel erg bij. Ik maakte als kind al heel graag foto’s. Er zijn vele foto’s van ons als gezin. Heerlijk vind ik dan ook dat terugkijken. De verhalen aanhoren die naar boven komen.

Traditie

Help elkaar bij dagen vol traditie door ook te praten over de mensen die gemist worden. Het is juist zo leuk om herinneringen op te halen. Laat de lach heersen boven de traan. Al zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Boek

Ondertussen loopt de crowdfunding van mijn boek DAT FOTOGRAFEER JE TOCH NIET?! door.
Met dit boek wil ik een verandering aanbrengen. Meer kennis en erkenning voor het vak afscheidsfotografie. Foto’s van een afscheid zijn belangrijk, doordat ze helpen bij het ophalen van herinneringen. De verhalen die naar boven komen, net als het verhaal van mijn moeder en de Citroën. Juist wanneer een persoon er niet meer is. Dan kunnen foto’s een groot hulpmiddel zijn. Ook die van het afscheid zelf.

Indien je nog niet gedoneerd hebt, kan dit nog negen dagen. Er is al 70% opgehaald, maar er is nog wat meer nodig. Echt iedere euro telt! Doe het gelijk even: www.afscheidsfotograaf.nl/cfboek/

Alvast hartelijk dank. Ik wens je een heel mooi Pasen.

Op een emotioneel gezondere wereld.

Boukje Canaan