Moeder worden maar zonder kind om voor te zorgen. Dat is heel pijnlijk!
Niet alleen voor de moeder maar ook de vader en eventueel andere kinderen in een gezin!! Om de pijn te verzachten is het heel goed dat er foto’s genomen worden voordat je definitief afscheid neemt van je kind.
Wanneer je kind geboren wordt na 24 weken zwangerschap ben je verplicht je kind te begraven of cremeren. Gebeurd het voor de 24 weken dan spreekt men over een ongeboren of doodgeboren kind, wij spreken liever over een ‘vlinderkind’.
Verhaal nodig voor rouw
Foto’s van vlak na de bevalling en van de uitvaart kunnen een extra steentje bijdragen aan het verwerkingsproces. Het bewijs dat je kindje in je handen is geweest. Dat je het een naam hebt kunnen geven en dat je de herinnering aan het goede afscheid op ieder moment kunt herbeleven is dan belangrijk. Iedere moeder moet kunnen vertellen over haar verdriet, dat is gewoon van nature wat vrouwen willen: praten. Foto’s kunnen hierbij een hulpmiddel zijn. Zachte foto’s, mooie esthetische foto’s zijn prettig om aan anderen te laten zien. Deze schrikken niet af en zorgen ervoor dat anderen open kunnen staan voor jouw verhaal.
Het wegmoffelen en de taboe rondom de dood van een kind werken enorm verkeerd en zijn tegenwoordig gelukkig meer geaccepteerd. Verborgen rouw werkt zeer nadelig voor de rest van je leven. Een moeder zonder kind is ook een moeder!
Het juist verwerken van je verdriet zorgt dat je verder kunt, dat je pijn een ‘plekje’ krijgt. Dat plekje is duidelijker wanneer er foto’s zijn. In Amerika maken ze bijna ‘stylisch’ foto’s, waarbij trouwringen om de vingertjes van de baby worden gedaan, parels om het lijfje… Dat is, denk ik, niet wat we hier in Nederland zullen doen. Daar zijn we te nuchter voor. Maar dat we foto’s maken is wel een goede ontwikkeling!
Ik werd gebeld door journalist Elske van der Velden over het fenomeen afscheidsfotografie bij kinderen. Na een kort interview heeft ze een stuk geplaatst. Inclusief een foto van mijn hand. De ouders van Eefje zijn zo blij dat ze de liefde voor dit vlinderkindje mogen blijven vasthouden! Hun dochter groeit op met de wetenschap dat er ergens nog een zusje is… De verbintenis is belangrijk voor iedereen in dit gezin.
Geen wonder dat er aandacht voor is in de media! Liefde en afscheid hebben beiden te maken met deze verbintenis.
Interview in de krant De Telegraaf/ VROUW
KLIK op de foto om het artikel online te lezen of scroll gewoon door naar beneden
Als je kindje maar een paar minuten mag leven
Wat doe je als je tijdens een routine checkup te horen krijgt dat je kindje de zwangerschap niet gaat overleven? Breek je de zwangerschap af of houd je je kindje zo lang mogelijk bij je? Ouders Kerry en Clay Ridell besloten het laatste te doen. En toen hun kleine Chase eenmaal ter wereld was gekomen, besloten ze dat hartverscheurende moment te vereeuwigen, zodat hij voor altijd een plekje zou krijgen in hun gezinnetje. Bekijk de ontroerende beelden hier…
Het moest een routine check worden: een echo om te zien of alles oké was. Maar de dag zou heel anders lopen voor Kerry en Clay Ridell, ouders in verwachting. De dokters kwamen met slecht nieuws: hun kindje zou de zwangerschap niet lang overleven door een ernstige hartafwijking en trisomie 18, een chromosoomafwijking.
Slecht nieuws
“We kregen direct te horen dat het slecht nieuws was. En weet je, het voelt als een stomp in je maag”, vertelde Clay aan Today.com. “Ik bedoel, je bent zo enthousiast. We waren druk met een kind en dan opeens lijkt het alsof het door je vingers glipt…”
Samen met de artsen besloot het koppel te zwangerschap niet af te breken, maar voort te zetten.
“We wisten direct dat het leven een cadeau is, elke dag en elke week dat we Chase bij ons hebben, maakt ons blij. En we wilden hem zo lang mogelijk bij ons houden”, vertelt Kerry.
Als je maar een paar minuten met je kind hebt
Maar ondertussen bereidden ze zich voor op het moment waarop ze Chase daadwerkelijk in hun armen zouden houden. Dát moment wilden ze voor altijd in hun hart sluiten, voor altijd bij hen houden. En dus besloten ze het moment te laten vereeuwigen door fotografe Sandy Puc.
Puc: “Ik denk dat mensen de kleine details vergeten en als je maar minuten of uren met je kind hebt, is er geen manier om de belangrijkste dingen te onthouden. Wij geven hen de mogelijkheid om alles te herinneren. Ik geloof dat deze foto’s ouders een soort rust geven, heilzaam werken en de baby eren.”
Pijnlijk moment
Boukje Canaan, zelf afscheidsfotografe, sluit zich helemaal aan bij Puc. “Ik heb zelf een tweeling van 19 weken verloren. In het ziekenhuis werden er bij het vertrek 2 polaroids in mijn handen geduwd en dat was het. Die foto’s zijn niet ‘zacht’, bovendien verkleuren polaroids. Ik laat ze dus aan niemand zien.”
Door haar eigen verlies kwam Canaan in aanraking met afscheidsfotografie. “Dát was mooie, intieme fotografie! Het verlies van een kindje markeert een pijnlijk moment in je leven, fotografie kan dan helpen in het rouwproces.”
Emotie mag er zijn
“Het is zo bijzonder om dit te mogen doen. Elke ouder reageert verschillend. Er was een stel dat in het ziekenhuis op mij zat te wachten met naast zich een dicht mandje. Ze hebben hun kindje een naam gegeven. Mijn rol is dan om bij ouders aan te geven dat het oké is om liefde te voelen voor dit kindje. Dat het oké is dat ze woede, boosheid of verdriet voelen. En ook: dat het oké is dat je die emotie vastlegt in een foto. Of je ze nu laat zien aan anderen, voor jezelf houdt of nooit meer bekijkt.
De fotografe benadrukt hoe belangrijk het is dat je als ouder de verbinding met je kindje mag blijven voelen. “Want je voelt liefde, ook voor een kindje waar je niet voor kunt gaan zorgen. Wat ik met foto’s vooral vastleg, is de liefde. Door de foto’s kunnen de ouders die ook vast blijven houden.”
Volgens Canaan heerst er nog een taboe op deze vorm van fotografie: “Er wordt zo weinig over gesproken… Zodra iemand een dergelijke foto van zijn of haar kindje deelt, reageren mensen massaal, omdat ze zich erin herkennen maar er vaak niet over kunnen praten. Een foto geeft dan steun.”
