Een positieve ingang is nodig om tot meer inspiratie en invulling te komen. De laatste twee jaar kom ik veel mensen tegen die nog nooit van afscheidsfotografie hebben gehoord en mensen die dit juist zo graag hadden willen hebben.
Herinneringen zijn belangrijk voor ons.
Herinneringen bieden houvast, ze geven mogelijkheden om te mijmeren, om vergeten dingen op te halen, ons terug te brengen naar momenten die achter ons liggen, maar die heel waardevol zijn.
Met deze blogs wil ik heel graag jullie, als lezer, helpen.
Ik hou ervan mensen te ontmoeten en ze te verblijden, ze te informeren, maar ook om mensen herinneringen te geven d.m.v. mijn fotografie, en om ze te inspireren via mijn blogs.
Ik wil graag een community realiseren waar we van gedachten wisselen, elkaar tips geven en elkaar helpen. Ik wil een bron van inspiratie voor je zijn en mijn kennis met je delen.
Ik wil jou helpen met het maken van mooie herinneringen en zorgen dat je geen spijt hebt van dingen in je leven. Ik wil jou helpen om HAPPY te zijn met de keuzes die je maakt. 
Maar om dat te bereiken, heb ik je hulp nodig. En dus… vraag ik me af… waar kan ik jou mee helpen?
Waarover wil jij dat ik ga schrijven? Welke onderwerpen vindt jij interessant? Waar wil jij de komende maanden meer over leren? Welke vragen of ideeën heb jij? Waar loop jij tegenaan? Wat denk jij dat je nodig hebt om goede herinneringen te maken?
Plaats de onderwerpen waar ik jou mee kan helpen in het reactieveld hieronder. Als dank voor je reactie ontvang je van mij een CADEAU!
Jouw reactie wordt beloond met gratis te downloaden foto’s met quotes ter waarde van €197,00! Foto’s met quotes zijn leuk te delen op je social media sites of uit te printen om je op te vrolijken en je die lift te geven die je soms nodig hebt. Of ze zijn mooi als kaart naar iemand te versturen. Uiteraard zijn de foto’s van mijn hand!
Schroom niet, om een onderwerp te noemen, dat anderen ook hebben genoemd, plaats het gewoon in je reactie. Zo kan ik zien welke van de onderwerpen ‘hot’ is.
Ik zie graag je reactie tegemoet!
Doe het direct, nu ben je geinspireerd, want soms wordt ‘later’ een ‘nooit’. Actie = Reactie
Boukje
PS. Heb je vrienden die je wilt laten kennismaken met mijn blog? Deel het met hen!
Jouw werk rond afscheidsfotografie vind ik enorm waardevol, Boukje. Rond afscheid vind ik het belangrijk dat er fotografen bestaan die met verdriet en kwetsbaarheid om kunnen gaan.
Twee weken geleden is mijn vader overleden en bij het afscheid merkte ik dat er mensen geshockeerd waren omdat niet de gebruikelijke rouw-muziek werd gedraaid, maar wel pa zijn lievelingsmuziek. Ook vonden sommigen het ongepast dat de kleinkinderen trots de door eigen hand beschilderde kist aan mensen toonden.
Toch waren deze elementen belangrijk voor elk van ons, in ons eigen verwerkingsproces. En het is mooi dat daar herinneringen van zijn vastgelegd.
Dus ik ben een echte voorstander voor mensen die werk verrichten als jij Boukje!
Gecondoleerd en fijn om te horen Anja. De persoonlijke toevoeging helpt altijd bij je eigen rouwproces en dat is toch waar het om gaat. Mensen reageerden geschokt zelfs? Dan vermoed ik dat het mensen zijn die het moeilijk vinden om uit een comfort zone te stappen of die het lastig vinden om verwachtingspatronen te doorbreken. Fijn om te horen dat jullie mooie herinneringen hebben gemaakt. Ook op deze dag!
Iemand happy zien bij de keuzes die je maakt, die je samen maakt. Ik heb een partner die haar man heeft verloren waar ze van het afscheid foto’s van heeft, ik ben onlangs mijn zwager verloren waarbij ik de foto’s van het afscheid heb mogen maken, ik heb 3 weken daarna mijn vader verloren… waarbij ik gedeeltelijk foto’s heb gemaakt. Al die momenten zijn zo waardevol… waarbij happy misschien een verkeerde uitdrukking is… maar wat me wel happy maakt is dan de voldoening die deze foto’s geven, hoeveel kracht mensen hieruit kunnen halen… waar jij me kan helpen, waar we elkaar mee kunnen helpen. Hiervoor gaan, dit op de kaart zetten en promoten.
groetjes
Wim
Geweldig om te horen Wim hoe de foto’s bijdragen aan de voldoening die je ervaart voor jouw werk en de kracht die mensen eruit halen. Al dat verlies is heftig, maar hoe belangrijk zijn de keuzes die men maakt.
Uiteraard zet ik afscheidsfotografie graag op de kaart, ik ben daar hopelijk al goed mee op weg. De vraag is hoe doen we dit op de juiste manier? Heb je daar nog ideetjes over? Ben benieuwd naar jouw invulling.
Ik heb je ontmoet bij de Charlotte store, op dat moment niets vermoedend dat ik op een andere manier een gevoel met je zou delen. Afgelopen jaar is mijn zoon van me weg gehaald. Hij ging in de avond nog even joggen en kwam niet meer terug. Een wervelstorm waar we interecht kwamen. Na deze tijd op het werk kwamen je eerste mailtjes binnen. Zo bijzonder was het omdat ik je net had ontmoet en dat jij hier mee bezig was. Ik heb het helaas niet geweten dat jij je hier in het verdiepen was. Steeds ontvang ik je mails die ik met veel interesse lees en me raken. Ik weet steeds niet wat ik wil wat ik er mee kan of wil gaan doen. Nu vraag je wat houdt me bezig. Het leven wat voor mij doorgaat, mijn gedachten aan mijn zoon waar ik super trots op ben. Hij was geweldig iets wat ik voorheen niet hardop zou zeggen maar nu wel. Ik ben bang de herinneringen te vergeten. Ik wil het liest de pijn in mijn hart voelen maar weet dat ik verder moet. Ergens een lege wereld maar toch vol wonders. Hoe moeilijk is het dit tegelijk te verwerken. Trotse oma van een kleinkind van mijn dochter geworden en je eigen zoon verliezen. Moeilijk met alles wat de wereld aangeeft over verliezen en dat wat voor iedereen zo anders is en voelt. Ze zeggen alles is goed, maar af en toe lijkt het niet zo te zijn.
Foto’s zijn dierbaar van je naasten. Je kan ze koesteren en lachen je toe. Ik heb op dit moment een mooie foto waar mijn zoon op staat met een geweldig mooie lach zoals hij was. Hij kan zo uit de foto komen lopen recht in mijn hart. Blijf mij mail sturen en ik hoop dat de ik in de toekomst je misschien kan helpen, in iedergeval jij mij wel alleen al door deze mails die ik van je ontvang.
groetjes Angela
Wauw Angela, wat een persoonlijk verhaal. Ik word er echt even stil van. Je ontvangt in ieder geval mijn cadeau. Wie weet dat de quotes en plaatjes je soms een ‘lift’ mogen geven of je een handreiking doen toekomen. Fijn hoe je aangeeft dat je oprecht trots durft zijn. Belangrijk hoor en het MAG zeker.
Hoi Boukje, ik heb je al eerder reacties gegeven, ik vind je werk prachtig!! Als ik je had gekend voordat mijn moeder overleed, dan had ik je zéker gevraagd! We hebben nu ook mooie foto’s, maar ik weet niet, het is vooral jouw insteek die het bijzonder maakt, je drive om dit werk bekend te maken. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt! Als ik zou durven, zou ik dit werk ook willen doen, mensen fotograferen is al heel mooi, maar zeker in deze situaties is het zo prachtig. De emoties, de uitdrukkingen, alles vast te leggen, ik vind het heel erg mooi. Wat ik zou willen dat je deed? Doorgaan met wat je nu doet; je werk ‘promoten’, laten weten hoe belangrijk het is, ik ben zó blij met mijn (eigen gemaakte) fotoboek van mijn moeders overlijden, alles heb ik vastgelegd, het is echt een schat die ik koester. Ga dus door op je ingeslagen weg, en laten we hopen dat steeds meer mensen de waarde zullen herkennen en gebruik maken van uitvaartfotografie, een kunst en een vak apart! Lieve groet, Mieke.
Mieke, wat een lieve en fijne reactie. Super dat je een boek hebt kunnen maken met jouw foto’s. Je geeft aan dat je uitvaartfoto’s zou nemen “als je het zou durven” en daarin ben je niet de enige. Ik ben er duidelijk achter dat het de combinatie is van vele zaken. Nabij zijn, op afstand zijn, moed hebben, maar niet opdringerig zijn, emotie durven raken, maar niet verdrinken in verdriet, enz. Telkens allerlei ogenschijnlijke tegenstellingen kom ik tegen.
Ik merk dat ik een ‘rol’ kan aannemen, tijdens mijn specifieke werk. Jullie reacties geven mij dit soort inzichten. DANK!
Lieve Boukje, ook ik heb je ontmoet, samen met Angela in de Charlotte store en we hebben prachtige foto’s van jou ontvangen. Het is waar wat Angela schrijft, dat we toen vrolijk lachend en niets vermoedend daar op de bank zaten terwijl jij ons vereeuwigde. Een paar maanden later, twee weken voor het ongeluk van Joerie, de zoon van Angela, stierf vrij plotseling mijn moeder. Op dat moment stond voor mij de wereld stil want zij was echt het belangrijkste in mijn leven, los van alle andere belangrijke, dierbare mensen om mij heen. Maar wij hadden zo’n speciale band samen, dat maak je zelden mee. Ook met Peter, mijn man had ze een hele sterke band en ze had een hele belangrijke plaats in ons leven. Maar vooral het gevoel dat je ineens wees bent en dat jij de kar moet gaan trekken. Los van het verschrikkelijke eenzame gevoel wat je dan hebt. En dan ineens twee weken later het onmenselijke verdriet van een van je beste vriendinnen. De strijd die ze hebben geleverd en het grote offer wat ze hebben moeten brengen. Ik heb spijt dat ik toen niet aan een afscheidsreportage heb gedacht want ik zie nu hoeveel troost mensen daaruit putten. Hoop nog veel van jou te mogen volgen en te delen. Complimenten. Je hebt de award meer dan verdiend. Voor mij ben je de nummer 1!
lieve groet,
Karin
Hartelijk dank Karin. Ongelooflijk wat iedereen meemaakt! Kracht voor jou!
En natuurlijk denk je niet aan een afscheidsreportage op zulke momenten, het is eigenlijk nog altijd niet bekend genoeg. Ik wist tenslote ook niet dat het bestond zo’n vijf jaar terug toen mijn moeder overleedt.
Je cadeau is verzilvert en komt je toe. Leuk als je de foto’s kunt delen en vernoem mijn naam er graag bij. Dus delen maar!
Hai Boukje, over het durven; de rol die je daarbij moet aannemen, zou mij zeker passen. Ik maak vaak foto’s op school, kleine reportages van kerst, sinterklaasfeest en dat soort dingen en ik weet me goed op de achtergrond te plaatsen en zo mooie dingen vast te leggen. Bij durven heb ik het over de technische kant, ik heb geen fotografieopleiding, ik heb geen supergoede apparatuur en ik kan me niets ergers voorstellen dan dat een rouwreportage zou mislukken vanwege een technisch gebrek aan kennis. Dat foto’s onscherp of onderbelicht zouden zijn, ofzo.. Dit even ter verduidelijking van wat ik bedoel met durven, ik ben qua techniek (te) onzeker. Groetjes en dank voor je cadeautje! Mieke.
Dag Boukje, jouw werk vind ik fantastisch en ik heb veel interesse in rouwfotografie en reportage. Dit onbekende fenomeen verdient het om te worden uitgelicht. Behalve via social media vraag ik me af hoe dit onder de aandacht te brengen? Geef jij ook workshops? Alleen je blogs zijn al een inspiratie! Veel succes, ik volg je op de voet. Hartelijke groet, Monique
Hoi Monique,
Dank voor je reactie. De social media werkt. De lezingen werken, binnenkort een fototentoonstelling die mag gaan reizen en veel babbelen met mensen over het onderwerp helpen ook! De ambassadeurs doen fantastisch werk. Zij hebben foto’s en zij laten die vaak aan anderen zien. Dan horen mensen hoe fijn het is dat er foto’s zijn van een afscheid. Zo mag het gewoner gaan worden.
Ja ik geef ook workshops. Ik ben momenteel bezig om iets te ontwikkelen voor de afscheidsfotografen. Als je wenst hou ik je graag op de hoogte!