Jozette met “Dagliefkindje”heb ik leren kennen via twitter en heeft direct een klik met me gemaakt. Graag introduceer ik haar op mijn website, vanwege dat ik haar en haar website meer aandacht gun. Zeker nu ik als vrijwilliger ben aangesloten bij de stichting Earlybirds, vind ik “Dagliefkindje” een goede aanvulling. Voor mensen die een kindje verliezen wil ik hier van harte introduceren: Jozette!!
Wie is Jozette?
Ik ben Jozette Ederveen, 47 jaar en getrouwd. Mijn man (42) leerde ik op latere leftijd kennen. Hij heeft een zoon (12) uit een eerdere relatie en hij is het mooiste cadeautje dat ik ooit heb gekregen. Samen met mijn man had ik heel graag ons eigen kindje ‘gekregen’, maar helaas is mijn kinderwens nooit in vervulling gegaan. Na 7 miskramen besloten mijn man en ik om te stoppen met proberen zwanger te worden. De miskramen hadden een behoorlijke impact op mij gehad, zowel lichamelijk als geestelijk en de kans op een goede zwangerschap was nihil. Ik heb mijn miskramen ‘goed’ een plekje kunnen geven, maar het ongewenst kinderloos zijn is een verdriet dat ik iedere dag met mij meedraag…
Hoe en wanneer ben je begonnen met Dagliefkindje?
Tijdens mijn miskramen liep ik tegen een aantal zaken aan:
- Mijn 1e miskraam kreeg ik in de nacht van 1e op 2e kerstdag 2008. Het was middernacht, ik had mijn kindje (dat gestopt was met leven in de 10e zwangerschapsweek) net gevonden en wist mijn god niet wat ik moest doen. Ik had geen flauw idee van de mogelijkheden en kon geen passend kistje voor mijn kindje vinden. Vooral miste ik informatie over hoe nu verder.
- Na mijn miskraam voelde ik mij verschrikkelijk alleen staan in mijn verdriet. Ik had het idee dat ik de enige was die dit was overkomen, die dit mee moest maken. Toen ik nog zwanger was zat ik op een zwangerschapssite gezellig te chatten met andere meiden over onze zwangerschapskwalen. Na mijn miskramen voelde ik mij niet meer thuis op deze site. Ik vond wel informatie op websites, maar ik vond deze vaak heel klinisch en ik miste het gevoel daar bij. Ik zocht een ‘thuis’ waar ik (h)erkenning vond, waar ik mijn verdriet en gemis kon delen met anderen die hetzelfde was overkomen.
- Na mijn 2e miskraam verloor ik mijn kindje met 7 weken zwangerschap. Datgene wat ik had verloren en opgevangen, heb ik in het ziekenhuis achtergelaten voor onderzoek. Ik had toen alleen een echofoto als herinnering aan deze zwangerschap. Bij de miskramen daarna ging het al fout bij de innesteling. Ik voelde mij toen dubbel met lege handen staan. Ik had geen kindje in mijn armen en had niets wat ik vast kon houden, niets waar ik troost uit kon halen.
April 2010 was ik jarig. Van het verjaardagsgeld dat ik had gekregen, besloot ik een Matroesjka te kopen. Toen ik de Matroesjka op mijn kast zette, riep deze ineens allerlei gevoelens bij mij op. Ik zag de Matroesjka als een moeder met allemaal kindjes in haar buik en ik moest denken aan de (toen) 4 kindjes die ik had verloren. Al mijn opgekropte verdriet kwam er in één keer uit. Nadat ik uitgehuild was en de Matroesjka vastpakte, voelde ik mij helemaal rustig worden. Het voelde heel fijn om haar vast te houden; de vorm en de gladheid gaven mij troost!! Op dat moment flitste er een gedachte door mijn hoofd. Ik dacht bij mijzelf; als ik zoveel kracht en steun van de Matroesjka krijg, waarom zouden andere vrouwen die een miskraam hebben gehad dat ook niet hebben! Hierdoor is bij mij spontaan het idee ontstaan voor een ‘Mammatroesjka’; een troostmatroesjka voor mamma!
Ook kreeg ik het idee om de matroesjka te gaan gebruiken als foetuskistje. De matroesjka wordt gemaakt in allerlei maten en wordt gemaakt van lindehout. Hierdoor is het kistje ‘afbreekbaar’ en je hebt altijd een passend maat kistje voor je kindje. Toen ik de betekenis van de matroesjka opzocht kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam. De matroesjka staat symbool voor de moederfiguur; voor bescherming, geborgenheid, liefde en moederzorg. Hoe bijzonder is het om je kindje te kunnen begraven in een mamma-kistje! Alles klopte voor mij en ik wist meteen dat ik hier iets mee moest gaan doen. Op 7-6-2010 heb ik mijzelf ingeschreven bij de K.v.K. om een webwinkel te kunnen gaan beginnen.
Oprichting webwinkel en tegenslagen
Na bovenstaande ideeën nam mijn leven een compleet andere wending. Ik was al een paar jaar thuis omdat ik geen baan meer had en ineens moest ik mijn dag weer opnieuw gaan indelen. Volkomen impulsief was ik van start gegaan, overtuigd van mijn ideeën. Ik had geen flauw idee van ondernemen en moest eerst van alles en nog wat uit gaan zoeken;
- Hoe kan je een webwinkel starten?
- Wat zijn de wetten rondom het begraven van foetussen?
- Hoe moest ik aan kistjes komen en hoe moest ik dit alles gaan financieren?’
Op advies ben ik toen eerst een ondernemingsplan gaan maken, maar dit ging niet zomaar! Het is maar goed dat een mens niet alles van te voren weet, want ik weet niet of ik dan de kracht had gehad om ‘Dagliefkindje’ te beginnen! Het heeft mij heel veel tijd en energie gekost voordat ik met mijn websites kon gaan starten. Ook heb ik verscheidene fouten gemaakt en geld verspilt door mijn onwetendheid.
Nadat beide websites online waren, stortte ik helemaal in. Emotioneel had ik hier zoveel van mijzelf in gestopt! Ik was zo gefocust geweest op ‘Dagliefkindje’ dat ik compleet aan mijzelf voorbij was gegaan. Toen de druk er vanaf ging omdat beide websites draaide, kwamen de daar onderliggende gevoelens naar boven. Ik merkte dat ik nog lang niet alle emoties een plek had gegeven. Daar kwam nog bij dat ik moest gaan accepteren dat ikzelf nooit moeder zou gaan worden van een ‘eigen’ kind. Ik moest afscheid nemen van mijn allergrootste wens!
De ene dag lukt het beter om hier mee om te gaan dan op de andere dag. Mijn leven is na mijn miskramen verder gegaan, maar het gemis dat zal er altijd zijn. Nog steeds worstel ik met mijn kinderwens. Had ik eerst de confrontatie met leeftijdgenoten die zwanger werden en kinderen kregen, nu kom ik hen weer tegen met hun kleinkinderen.
Gelukkig heb ik heel veel in mijn leven waar ik wel dankbaar kan zijn. Ik heb een hele lieve man die achter mij is blijven staan. Hij begreep hoe belangrijk ‘Dagliefkindje’ voor mij was en heeft mij tot op de dag van vandaag altijd gesteund. Dit viel niet altijd mee. Financieel gezien moeten wij nog steeds veel inleveren om ‘Dagliefkindje’ draaiende te kunnen blijven houden, maar wij weten allebei waarvoor wij het doen! En… wie weet wat het leven ons nog zal gaan brengen?
Wat betekent ‘Dagliefkindje’ voor jou?
Er zijn 3 websites ontstaan vanuit mijn eigen diepste gevoelens en verlangens. Zij beschrijven en geven uiting aan de krassen op mijn ziel. Emoties, die je niet altijd in je omgeving wil en kan laten zien. Door deze op de websites een plek te geven, hoop ik lotgenoten steun en troost te geven, hen te laten weten dat zij niet alleen staan in hun verdriet. Door zelf ‘open’ te zijn, durven anderen dat ook en blijven zij niet worstelen met hun gevoelens.
De 3 sites:
- www.dag-lief-kindje.com is op 8 maart 2011, Nationale Vrouwendag online gegaan. Dit is een lotgenotenwebsite voor vrouwen en haar naasten die een miskraam hebben gehad, een kindje hebben verloren. Men vind hier behalve de verhalen en gedichten van lotgenoten ook informatie rond het onderwerp miskraam, afscheid nemen en hoe om te kunnen gaan met het verlies van een kind.
- webwinkel.dag-lief-kindje.com de ‘Dagliefkindjewinkel’ is een half jaar later gestart. Dit is een webwinkel met gedenkartikelen speciaal voor kinderen. Hier vind men o.a. allerlei soorten foetuskistjes, Mammatroesjka’s, kleine gedenksteentjes, handbeschilderde medaillons en andere troostartikelen.
- www.moederzonderkind.nl heb ik in April 2013 overgenomen. Dit is een lotgenotenwebsite voor mensen die (nog) ongewenst kinderloos zijn. Ook hier vind je de verhalen en gedichten van lotgenoten. Verder vind je hier informatie rondom het uitblijven van een kinderwens, hoe je hier mee om zou kunnen gaan en de eventuele mogelijkheden die er (nog) zijn om je kinderwens te kunnen vervullen.
Waarin vind je dat jouw websites zich van dat van anderen onderscheiden?
Met mijn webwinkel wil ik moeders de mogelijkheid bieden om hun miskraam te kunnen gedenken. Ook kindjes die overlijden in het begin van de zwangerschap verdienen een mooi afscheid, een mooi plekje. Door bovenstaande website ‘Dagliefkindje’ hoop ik lotgenoten zoveel mogelijk te helpen. Zo kunnen ze vermijden, waar ikzelf tegenaan ben gelopen.
Na een miskraam, het verlies van een kind of het moment waarop je moet gaan accepteren dat jezelf nooit een kindje zal gaan krijgen, valt de vaste grond onder je voeten weg. Je toekomst valt op dat moment in het water! Je verdrinkt in je eigen emoties en het voelt alsof je in drijfzand terecht bent gekomen. Hopeloos ben je op zoek naar wat houvast! Belangrijk is dat je dan hulp en steun vanuit je omgeving krijgt. Daarom probeer ik mensen via mijn lotgenotenwebsites informatie en handvatten te geven in hoe zij hier mee om kunnen gaan. Ik hoop dat lotgenoten zich ‘begrepen’ voelen en (h)erkenning vinden, dat ik hen een klein lichtpuntje kan geven in de voor hen zo donkere tijden….
Door verschillende gedenkartikelen en troostartikelen in de ‘Dagliefkindjewinkel’ aan te bieden, hoop ik dat mensen afscheid kunnen nemen en hun kindje kunnen gedenken zoals zij dat graag wensen.
Wat merk je aan reacties op jouw website?
Helaas weten niet voldoende mensen dat ‘Dagliefkindje’ en ‘Moederzonderkind’ bestaan. Via de media hoop ik daar verandering in te kunnen brengen. Uit de bezoekersaantallen en de reacties van bezoekers merk ik wel hoe ‘nodig’ mijn websites zijn. De bezoekers die de websites wel weten te vinden, vertellen mij hoe ontzettend dankbaar zij zijn voor de informatie die ik op de websites geef. Zo hebben al verscheidene mensen hun kindje op kunnen ‘vangen’ (tijdens de geboorte) en een plekje kunnen geven, omdat zij de informatie op de website hadden gelezen. Veel mensen weten namelijk nog steeds niet dat je ook een foetus kan begraven. Door sommige uitvaartverzekeringen wordt dit zelfs vergoed!
De verhalen en gedichten worden veel gelezen. Deze geven websitebezoekers (h)erkenning. De gevoelens die worden beschreven zijn voor hun zo herkenbaar, dat zij hierdoor weten dat zij niet alleen staan in hun verdriet. Ik word ook geregeld gebeld met vragen. Mensen die acuut informatie nodig hebben of mijn advies willen hebben. Er is nog zoveel onbekend rondom miskramen en het ongewenst kinderloos zijn. Soms is er binnen het werkveld nog te weinig informatie bekend. Ik ben dan wel geen medici, maar door mijn eigen ervaringen ben ik nu expert op dit gebied.
Mijn website geeft informatie rondom miskramen en kinderloosheid en wat dit met een mens kan doen. Het is nodig dat mensen informatie, goede zorg en steun kunnen krijgen die op dat moment voor hen nodig is.
Is je website nu af, of gebeuren er telkens nog nieuwe dingen?
Een website is eigenlijk nooit af. De tijd, de zorg, de medische technieken, de behoeften van de mensen, het verandert allemaal. Ik probeer dan ook zo veel mogelijk van nieuwtjes op de hoogte te blijven om de websites up-to-date te kunnen houden.
Er zijn nog verschillende dingen die ik al een tijdje voor de lotgenotenwebsite van ‘Dagliefkindje’ in de planning heb staan. Ik bezit zelf niet alle kennis om alle ideeën te kunnen bewerkstelligen, dus daar heb ik de hulp van anderen voor nodig.
Hoe biedt je troost aan mensen?
Naast de troost via de websites is er voor sommigen behoefte om met lotgenoten samen te kunnen zijn. Daarom organiseer ik sinds kort Troostworkshops. Dit is een creatieve dag-workshop die je samen met lotgenoten kunt volgen. Op deze dag is er veel ruimte voor ieders verhaal.
Wie zijn je klanten en hoe komen ze bij je?
Deze vraag roept weerstand bij mij op. De mensen die iets in mijn webwinkel kopen zie ik namelijk niet als klanten, maar als lotgenoten die ik kan helpen.
Bij ieder foetuskistje dat ik verkoop denk ik; “Weer een kindje dat een mooi plekje gaat krijgen!” En… ik mag daar aan meewerken, hoe mooi is dat!
De lotgenoten- en informatiewebsite van Dagliefkindje is opgezet n.a.v. de woorden die mensen Googlen. Dit hebben we speciaal gedaan om gevonden te kunnen worden. Zo typen mensen vaak de woorden ‘miskraam verwerken’ via Google in. Het woord verwerken vind ik zelf verschrikkelijk! Ik zelf gebruik liever de woorden omgaan met verlies of verlies een plek (in mijzelf) geven. Maar ik vind het belangrijker dat mensen ‘Dagliefkindje’ kunnen vinden, dus gebruiken we de woorden die anderen vaak gebruiken.
Wil je nog een bepaalde kant op met je product/dienst?
Ik hoop dat ‘Dagliefkindje’ en ‘Moederzonderkind’ meer bekendheid gaan krijgen. Hoe meer mensen er namelijk van weten, hoe meer mensen er geholpen mee kunnen worden. Ik vind het jammer als ik hoor dat mensen hun kindje in een luciferdoosje hebben begraven, omdat zij niet wisten waarin zij anders hun kindje konden begraven.
Wat heb je vooral geleerd, misschien dit afgelopen jaar?I
Ik moet mijn tijd beter plannen en vooral tijd voor mijzelf om te ontspannen. Ik ben zo vaak met anderen bezig, dat ik mijzelf nog wel eens vergeet. Verder let ik nu beter op mijn eigen grenzen en doe ik niet alle dingen meer die anderen van mij verwachten. Rollen er tranen wanneer ik verdrietig ben, bijvoorbeeld wanneer ik me geconfronteerd voel met mijn verlies/gemis, dan huil ik nu gewoon. De buitenwereld mag zien wat ik voel, mijn gevoelens mogen er zijn.
Zijn er toekomstplannen en wat mogen we nog van je verwachten?
Plannen zijn er altijd, maar je kan in het leven niets afdwingen. Je kan nog zoveel dingen willen, maar het leven komt toch zoals het komt. In de afgelopen jaren heb ik ervaren dat juist de mooiste dingen spontaan op mijn pad zijn gekomen, alleen maar door goed naar mijn gevoel te luisteren en deze ook te volgen. Ook het luisteren naar anderen is heel belangrijk, want zij geven vaak aanwijzingen in welke richting op te gaan. Hierdoor ontstaan er vaak de mooiste ideeën!
De inbreng van lotgenoten op mijn websites is heel belangrijk. Hierdoor krijg ik inzichten en nieuwe ideeën; hoe ik de mensen nog beter kan helpen.
Is er iets wat je zelf nog kwijt wil en wat ik vergeet te vragen?
Als laatste wil ik mijn gedicht voordragen, omdat deze precies verwoord wat miskramen en het ongewenst kinderloos zijn met je doet:
Waarom?
Waarom mocht jij niet bij mij blijven?
Waarom kon jij maar even bij mij zijn?
Waarom ik? En wat is hiervan de reden?
Waarom moest ik ervaren deze pijn?
Waarom mocht ik geen moeder worden?
Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan?
Waarom konden jullie niet verder groeien?
Waarom hielden jullie op met te bestaan?
Waarom blijven mijn tranen vloeien?
Waarom voel ik iedere dag nog het gemis?
Waarom is het zo moeilijk om uit te leggen?
Hoe leeg mijn leven zonder kinderen is!
Ik nodig je uit om te reageren op dit interview met Jozette. Ben je blij met haar initiatief, of met haar mogelijkheid om ouders met vlinderkindjes een helpende hand te bieden? Steek haar dan een hart onder de riem door jouw stem hier te laten horen. Dat wordt ZEER gewaardeerd.
