Close-ups van handen vertellen een verhaal.
We hoeven geen gebarentaal te kennen om handen een dankbaar onderwerp te laten zijn. Met handen doen we zoveel. We voelen, pakken, krabben, aaien, jeuken, wijzen, houden iets of iemand vast en kunnen er mee schrijven, typen, draaien, snijden, hakken, knopen, knutselen, verven, plakken en noem maar op! We bewegen onze handen continu, vandaar dat ze ook een dankbaar onderwerp vormen om te fotograferen.
Zo ook in de uitvaartfotografie. Close-ups van handen geven hier weer hoe ze horen bij allerlei momenten rondom het afscheid. Een uitvaart is een emotioneel gebeuren. Wanneer je afscheid neemt doe je dit met emotie gepaard. Ik neem veel handelingen waar, of dit nu is tijdens een begrafenis of crematie. Soms zijn het verstilde handen…
Zie hier 10 close-ups van handen tijdens uitvaarten.
1. Handen die een zakdoekje vasthouden – om het verdriet te stelpen
2. Handen die het symbool van de liefde vasthouden – een bloem/roos
3 Hand die de kist sluit
4. Handen van de overledene, opgebaard
5. Handen die steun geven – ik ‘zie’ je, ik voel met je mee
6. Handen groot en (heel) klein
7. Handen van familie in de volgauto
8. Bewegende handen van een violist
9. Handen (en schouders) die een kist dragen
10. Arm en hand om schouder
Oké, de laatste drie zijn niet echt close-ups van handen te noemen. Er is meer te zien. Maar de focus ligt daar wel.
Wellicht kun je nog veel meer handelingen van handen bedenken, zoals het aansteken van een kaars, voor het laatst dag groeten, het bidprentje lezen/vasthouden, de condoleance invullen, de kist beschilderen, enz.
Close-ups vertellen ons veel. Het verhaal is groter, maar een detail kan het verhaal soms al weergeven. Less is more, geldt hier wel.
Leuk als je een reactie achterlaat; geef antwoord op de volgende vraag.
Welke foto, hand of handeling raakt jou?
Lees ook:
Wat een mooie vraag.
Ik zie als ritueelbegeleider vaak trillende handen. Of handen die kreukels maken in het papier waarop de toespraak staat. Handen die morrelen aan de microfoon omdat die niet hoog of laag genoeg staat. Handen die willen gebaren over een geliefde vader of moeder, maar soms krachteloos neervallen omdat het even te moeilijk is om die levensenergie te voelen. Maar soms ook handen met lef. Handen die met een klap een fles wijn op een kist zetten, met een klap twee glazen erbij. Handen die de fles opendraaien, de glazen inschenken en neerzetten op de kist. De rechterhand die één van de glazen pakt en in een grote beweging de wijn naar binnen giet. Dan diezelfde rechterhand die het glas met een klap ondersteboven op de kist zet. Handen van een vriend die zich niet liet weerhouden door regels van het crematorium, waardoor de familie en vrienden niet rond de kist konden toasten op het leven van een geweldig mens. De handen van die vriend deden het wel.
Hoi Carola, Wat mooi dat je naar handen kijkt en er dingen van af kunt lezen. Prachtig kort verhaal van een vriend die met zijn gebaren prooste op het leven van zijn vriend. Dankje voor je bijdrage
Geweldig dat die vriend zich niet aan de regels hield! Hij volgde zijn gevoel. Mooi is dat en tevens een prachtige troost voor de andere nabestaanden. Toasten op een mooi leven van een dierbare. Dit zou veel meer moeten gedaan worden want dit vormt een prachtig ritueel en biedt een mooie houvast naar de toekomst toe!
Micheline Moons uitvaartondernemer én ritueelbegeleider
Mijn dochter herkende haar opa aan zijn handen toen hij, zonder bril op, in de kist lag
Dat is sterk. Tof dat je dit deelt met ons, Frieda. Dank!
Handen die bidden, handen die rijken en wegglijden, die nog een keertje strijken over dat vertrouwde gelaat. De laatste plooi beroeren, de warmste handkus dragen. Handen die leeg achter blijven.
Handen geven door de littekens, kloofjes of juist hun gaafheid iets prijs van wat je doet of deed. Verraden door hun geur waar ze waren. Handen slaan een kloof die moeizaam heelt maar verbinden gelukkig ook tot eeuwige liefde. Doe mij als je blieft nog heel veel handen Boukje!
Dank Anja, voor jouw bijdrage van handen. Ik doe jou nog heel veel handen! Ik schud je graag de hand hier op.
Handen die elkaar aanraken als dat het enige is dat nog kan spreken in het contact met elkaar bij dementie is wat mij als eerste binnenkomt.
Handen die spelen met een doosje dat symbool staat voor verlies dat je verborgen wilt houden of niet durft aan te kijken.
Handen die van onmacht de lucht ingaan.
Handen van grootouders, kinderen en kleinkinderen die met hun uiterlijkheden vertellen over jarenlange levens of prille levens en elkaar zo dierbaar zijn en op elkaar lijken in de vorm van de nagels, de lengte van de vingers.