Geef jezelf het grootste afscheidscadeau

“Spijt dat ik bij de uitvaart geen foto’s heb laten maken. Het lijkt zo onbelangrijk, want je denkt dat je alles bewust meemaakt. Pas toen ik de foto’s van Boukje zag bij het plaatsen van het grafmonument, zag ik zoveel momenten die me troost bieden. Het maakt dat ik ieder nu dit cadeau gun en haar aanbeveel. ” – Marlies Bol

Houd de liefde vast – laat foto’s maken

Zorg dat je alles mag blijven herinneren door de sprekende beelden
Ontvang troost en steun uit het complete beeldverhaal.

Marlies laat je meekijken en begrijp waarom ze spijt heeft:

“Tijdens de uitvaart van mijn vader leefde ik zo in een roes en werd ik overmand door verdriet. Door de foto’s achteraf werd duidelijk wie er achter mij heeft gezeten en mij steun gaf.”

Als ik maar geen last van je heb

Als uitvaartfotograaf mocht ik, Boukje Canaan, voor de eerste keer (2010) foto’s maken bij de uitvaart van Hanneke haar vader. Wat ik niet wist was dat haar broer Dirk helemaal geen behoefte had aan foto’s van de uitvaart. Toen ik hem condoleerde en vertelde dat ik kwam fotograferen zij hij: “Ik heb geen behoefte aan foto’s. Nu niet, straks niet, nooit niet.”

–“Vind je het wel oké dat ik foto’s kom nemen?”, wilde ik toen weten.

“Jawel, als ik maar geen last van je heb.”, was Dirk zijn resolute antwoord.

Uiteraard is dat precies wat ik altijd in acht neem: mijn aanwezigheid mag niet opvallen.

Laat ik mezelf aan je voorstellen:

Bewaren

Mobiel: 06-27028281

Ninja

Ik doe mijn werk in uiterste concentratie beweeg enkel op momenten dat dit geoorloofd is.

Het was mogelijk om Dirk en zijn gezin op dez manier te fotograferen. Soms nabij en soms op afstand.

Dirk bekeek de foto’s 6 maanden later toch, ondanks dat hij dacht dat hij er geen behoefte aan zou hebben. Hij belde me met de vraag of hij ook een album mocht. “Natuurlij!” , antwoorde ik. “Vertel je me eerst wat er veranderd is?”

Waarom wilde hij de foto’s alsnog?

Hij gaf toe dat hij bang was geweest zichzelf verdrietig terug te zien. Die hand op zijn schouder kon hij zich niet herinneren. Hij zag dat hij meer zaken gemist had. Ik had wel alles gezien, ook dingen die hij nooit had kunnen zien, omdat ze achter hem afspeelden.

Hij liet me op een genuanceerde toon weten:

“Ik was verbaasd om wat ik zag. De foto’s ontroerden me. Je hebt dit werkelijk prachtig kunnen vastleggen, zonder dat ik doorhad hoe je hier mee bezig was. Die eerste maanden had ik geen behoefte om te kijken. Het leek me niet belangrijk rond zijn sterven. Nu ben ik echter zeer blij dat ze er zijn. want het is moeilijk de dag terug te halen. De foto’s maken dat ik kan zien hoe het is gegaan en hoe betrokken de kinderen waren. Het helpt me in het rouwproces en laat me zien waar ik nu sta. Je hebt een waar talent hiervoor.”

– Dirk Bours.

Angs is normaal

Ik begrijp dat je niet verdrietig op de foto wenst gaan. Het gaat daaar niet om, wel om de troost, de steun en de liefdevolle uitingen.

Hij kon het beamen. Het moment dat hij brak was zo vastgelegd dat zijn gezicht niet eens zichtbaar was. De houding verraad zijn emotie: deze was begraven in de hals van zijn vrouw.

Een foto zegt meer dan duizend woorden.

Niet alleen verdriet, ook een lach

Overkom een verwachting

Omdat je niet poseert of lacht voor een afscheidsreportage en omdat velen er nog geen zagen, weet je niet wat je mag verwachten.

De reden om foto’s te laten maken kunnen verschillend zijn. Zoals voor de (klein)kinderen; om de herinnering voor hen te bewaren. Voor later.

Achteraf blijkt de waarde pas echt.

Denk ook aan hoe je het verhaal mag delen met mensen die in het buitenland wonen of afwezig zullen zijn. Zij kunnen nadien afscheid nemen en zien hoe het gegaan is. De foto’s geven aanleiding om over het gebeuren te praten met elkaar, zonder dat het geforceerd wordt.