Mijn Rouwfotografie slaat extra weg in:
Mijn eigen verlies van kindjes heeft ervoor gezorgd dat ik heel wat kon betekenen voor anderen.
Doordat ik zelf een zwangerschap niet heb kunnen voldragen en een flink verlies heb moeten verwerken samen met mijn man, is het voor mij heel mooi om een ander gezin te mogen ‘geven’ wat ik destijds niet heb gehad.
Waar heb ik het over? Het verlies van onze twee vlinderkindjes Vin en Enzo en het gemis van tastbaar bewijs.
Vin en Enzo werden dood geboren bij mijn 19 weken zwangerschap in 2001. Dat er twee kindjes in de buik zaten was zelfs nog een verrassing! De echo had ik bij 10 weken al gehad en er is toen gewoon één foetus gezien. De zwangerschap vond ik erg vervelend en zelfs pijnlijk. Ik had al veel ‘harde buiken’ en dat is in de eerste helft van je zwangerschap niet normaal. Ik wist inmiddels al hoe het voelde die harde buiken, want ik was al eerder zwanger geweest. We waren al ouders van een prachtige dochter…
Volgens de verloskundige was er niets bijzonders aan de hand en probeerde me gerust te stellen dat iedere zwangerschap anders verloopt. Maar wat had ik een pijn! Ik liep met 18 weken al alsof ik moest gaan bevallen; met moeite kon ik opstaan vanuit de bank. Ik hield mijn handen vaak onderaan mijn buik ter ondersteuning, enz.
Toen ik op een dag bloed verloor, was ik helemaal niet verbaasd. Ik werd zelfs bevestigd in mijn gevoel: Zie je nou wel, dat er iets mis was?
Eenmaal in het ziekenhuis werd duidelijk dat het kindje al voor de uitgang lag en dat het hartje zeer traag klopte. Het vruchtwater was al verdwenen. Dat was ik dus op het toilet verloren! Echter er was een andere ‘donkere’ plek te zien op de echo. Na even zoeken met het echo apparaat (wat overigens behoorlijk zeer deed) bleek dat er bovenaan in de buik nog een kindje zich ‘verstopt’ had. Deze had een eigen vruchtzak en het hartje klopte goed. Voorlopig werd er verder niets gedaan. Wachten tot het ene kindje vanzelf geboren zal worden was het advies. En tja, meestal bij tweelingen komt dan de tweede ook…
Diezelfde dag, zonder pijn en moeite kwam de eerste, Vin, ter wereld. Een perfect lichaampje, met alles erop en eraan. Wel zo KLEIN! Ik heb er met veel bewondering naar gekeken, terwijl mijn moeder bij me was. Mijn man was net even een hapje eten, die heeft de geboorte gemist… Pas later is Enzo geboren, nadat ook dat vruchtwater-zakje gebroken was (toen was mijn man er wel bij!).
Er is door een verpleegkundige van elk vlinderkind één polaroid foto genomen.
Die foto’s kreeg ik later toegestopt. Zelf heb ik daar nooit over nagedacht, om foto’s te nemen. Daar was ik natuurlijk ook helemaal niet mee bezig. Het is echter het enige bewijs dat ze beiden hebben bestaan! De twee polaroids waren altijd al lelijke gekleurde plaatjes. Het laat zien hoe ze open en bloot, in absoluut onflatteuze houding, op een groene operatiedoek liggen. Hoe lelijk de foto is misschien, ik zal ze voor altijd bewaren. Toen ik onze kinderen (inmiddels 3 in totaal) vertelde over deze kindjes, vond ik het erg moeilijk om ze die foto’s te laten zien. Het maakt het tot iets akeligs en afstandelijks. Terwijl het toch echt bij ons hoort.
Toen ik laatst werd gevraagd om foto’s te maken van een kindje dat was geboren met 23 weken, heb ik volmondig JA gezegd.
Zoiets doe ik met bezieling en de tranen die komen dan later wel. Want ook dat verdriet is zo voelbaar. Ik heb begrip voor hun situatie en wilde ze maar al te graag een prachtig en tastbaar bewijs geven van het bestaan van hun kindje. Zij zijn mij zeer dankbaar en laten met trots de foto’s van hun vlinderkind aan iedereen zien die er voor open staat. Een tastbaar bewijs dat de moeite waard is om te koesteren.
Volgens een man die mijn verhaal hoorde gaf ik deze mensen véél meer dan een herinnering. Ik gaf ze ook acceptatie. Dat vond ik wel zo’n mooi compliment! Ik vind het bijzonder wat ik heb mogen betekenen voor deze mensen. Een aantal foto’s mocht ik delen en zijn hier te bezichtigen.
Wat doet dit verhaal met jou? Geef hieronder jouw reactie. Ik waardeer dat enorm!
Zo ongelooflijk herkenbaar!! Andere mensen zullen de polaroids afschuwelijk vinden, maar voor mij zijn het zéér dierbare plaatjes en het énige tastbare dat we nog hebben. Inmiddels heeft onze tweeling Kevin en Charlotte een symbolische plaats gekregen in ons huis en zijn ze deel geworden van ons gezin. Dat heeft echter wel 5 jaar geduurd!!! Gezinsuitbreiding is er bij ons helaas nooit meer gekomen, maar wij hebben leren accepteren en we zijn zielsgelukkig met onze dochter die we voor deze gebeurtenis al hadden.
Knap van je Ingrid! Fijn dat je dit hier ook deelt. Leren accepteren is een heftig proces; 5 jaar is wat jij/jullie nodig hadden. Je zult het verlies voor altijd met je meedragen. Maar door de polaroids in huis te plaatsen, hoop ik dat je het daardoor bespreekbaar kunt maken en dat het iets in jullie leven is dat er mag zijn.
Beste Boukje, juist omdat jij zelf zo’n verlies hebt geleden én graag mooiere beelden had gewild van je kinderen (beelden die meer recht hadden gedaan aan hun aanwezigheid en de liefde die voor hen werd en wordt gevoeld) kan ik me voorstellen dat jij de ideale fotograaf bent voor ouders. Ik vind het dus heel mooi, heel bijzonder en ook al hoop ik je nooit te hoeven aanbevelen bij anderen, ik zal je naam noemen mocht het lot anders beslissen.
Warme groet, Esther (Boxtel)
een gevoel van liefde en toch ook verdriet. Wat ben je toch een geweldige vrouw en fijn dat je hiermee anderen kunt helpen!!!!
Lieve Baukje, het raakt me diep. Wanneer ik deze situaties tegen kom zal ik aan je denken en zal ik met meer besef en tederheid wijzen op de mogelijkheid om het kindje een tastbare plek te geven, naast dat het natuurlijk in de harten voortleeft.
Dank je wel
Ik geloof dat hiermee een stap gezet is naar erkenning. Het is net alsof je hiermee het verdriet en de gebeurtenis voor mensen die dit niet meemaakten tastbaarder hebt gemaakt, zodat ook zei zich kunnen verbinden met de mensen die dit gebeurd is.
harte groet
Anne
Lieve Boukje,
Wat heb je het toch weer mooi verwoord…
Iedereen heeft een eigen rugzakje, de ene wat meer gevuld als de ander.
En je moet het pad verder gaan bewandelen, die rugzak laat je niet meer los.
Wel kunnen familie, vrienden, kennissen en zelfs vreemden mee helpen om deze rugzak wat draaglijker te maken.
En zo’n vreemde was je voor ons nog, op die bewuste dag, 22 januari 2013…
Mijn broer belt je ‘s avonds laat nog op, vertelt ons verhaal, jij besluit om de volgende ochtend direct bij ons een reportage te komen maken…
Achteraf kan ik pas beseffen wat je geschrokken zult zijn. Je eigen verdriet zal zeker weer naar boven zijn gekomen op dat moment, even als je gedachten die weer af gedwaald zullen zijn naar die kleine Vin en Enzo…
Maar, woensdagochtend 23 januari, je stond er en wat was je professioneel maar ook zo warm en liefdevol…
Ondanks dat je zeker je eigen gevoelens en gedachten hebt gehad, heb je er alles aan gedaan om ons gezinnetje zo bijzonder op de foto te zetten. En het is dan ook,wanneer je de foto’s ziet, niet te geloven dat deze foto’s van ons viertjes, echt momentopnames waren… Ze zijn zo echt, zo puur, zo waardevol en zo vol liefde dat ze voor ons zeker ‘onbetaalbaar’ zijn…
Doordat jij, ondanks je eigen rugzak, zo snel, bij ons bent geweest en zo iets tastbaars achter hebt gelaten maakt dat onze rugzak iets draaglijker wordt… En geen vreemde meer bent voor ons…
Nogmaals enorm bedankt Boukje, diep respect voor je…
Lieve Boukje, ik weet als geen ander hoe het is om een (klein)kind te verliezen. Gelukkig hebben wij wel een hele fotoreportage.
Justin heeft 3 dgn geleefd. Hij werd gezond geboren, maar kreeg na 26 uur een hersenbloeding die niet te stoppen was.
Liefs, xxx Hetty
Hoi Boukje,
Je vertelde al over je verlies toen je bij ons was. Wij hadden je uitgenodigd om een positief verhaal te horen, over een kindje wat geboren wordt met 26 weken en een groei achterstand van 3 weken. Gelukkig is ons niet overkomen, wat jou en zoveel meer ouders wel is overkomen.
Nu ik je blog lees, bedenk ik me ineens dat het voor jou ook heel dubbel moet zijn geweest, ons verhaal te horen.
Ik vind het ontzettend knap werk wat je doet en je persoonlijkheid is open en je nodigt uit om te vertellen. Je zult een steun zijn voor de mensen, ondanks dat je op achtergrond blijft.
Liefs
Miriam
Hoi Miriam, ben je bekend met Earlybirdsfotografie.nl?
Hoi Boukje,
Je vertelt het zo mooi, het kan mijn verhaal zijn. Het fotograferen dat jij voor Earlybirdsfotografie doet, doe ik als vrijwilliger voor de Stichting Make a Memory. Kindertjes vanaf 23 weken zwangerschap tot 16 jaar. Het gaat ook om terminale kinderen.
Dankbaar en mooi werk.
Hartelijke groet, Petra
Dank Petra,
De stichting Earlybirds geeft de overleden kindjes momenteel aan Make a Memory. Het werd te lastig voor verplegend personeel welke stichting ze moesten bellen… Earlybirds doet enkel nu de te vroeg geborenen die in leven zijn. Het is een verouderd blog eigenlijk…
Fijn dan je een prachtdocument voor ouders vrijwillig kunt maken. Heel waardevol!
Groet, Boukje
Hoi Boukje,
Kippenvel! Je verhaal is zo herkenbaar en roept veel herinneringen op. Zo mooi dat je jouw ervaring zo weet in te zetten voor een mooie tastbare herinnering.
Tot volgende week, Ellen